Werken bij Herbert: dat mocht je willen. Ik ben Gekke Henkie niet.

Jij kent ook vast dat Chinese (of Joodse, daar wil ik van af zijn) spreekwoord: “Ik wens je veel personeel!”

Aziatisch of Midden-Oosters: ik snap dat spreekwoord. Als geen ander. Gepokt en gemazzeld als ondernemer, heb ik nogal wat bureaus en bedrijven gehad. Met alles wat daarbij komt kijken aan verantwoordelijkheid (dat ga ik niet uit de weg, als ondernemer, maar iemands leven op je schouders nemen hoeft nu ook weer niet van mij – aan mijn eigen leven heb ik al genoeg).

Om je alvast uit de droom te helpen: nooit (meer) van mijn leven, ga ik mensen op de loonlijst zetten. Echt. Niet. Hou op, schei uit: personeel. Ik word er niet gelukkig van. En ik wíl ook gewoon niet op zo’n hiërarchische manier werken, waarbij andere mensen in een afhankelijke situatie zitten, ten opzichte van mij.

Hou ik niet van. Mij niet (meer) gezien.

Ik vind het wél (heel) leuk als mensen met me willen sámenwerken. Dat kan dan ook heel goed. En daar heb ik ook zo mijn oplossingen voor.

Mocht je dus willen samenwerken, in welke vorm dan ook, kun je altijd een mailtje sturen. Vind ik leuk. En je weet nooit wat er ontstaat. Hou je dus vooral niet in, verras me. Verbaas me. Maar weet wel: &Van Hoogdalem blijft vooral  &Van Hoogdalem. En die ampersand, daar kan je veel lol aan beleven, als jij het toevallig bent.

Vraag dat maar aan de mensen met wie ik veel (en vooral: lang) samenwerk. Ik zit het liefst live bij elkaar, mijn laptopje open, de capuchon van mijn hoodie op, rammend op m’n toetsenbord. In mijn ‘bubbel’ (lees: zandbak). Zonder al te veel mensen om me heen. Zonder al te veel te praten. Zonder al te veel de interactie aan te moeten gaan. Zonder al te veel het gevoel te hebben dat ik moet ‘sturen’ of moet ‘managen’ (hell, no – zoek het zelf uit, joh).

Alleen dan ben ik op mijn best. Haal ik het meeste uit mezelf. En hebben mijn klanten waar voor hun geld.

Toch proberen? Zeg niet dat ik je niet gewaarschuwd heb.