Staat altijd zo stoer, in zo’n footer: ‘pers’. Alsof je met enige regelmaat door alle landelijke pers, al dan niet mainstream, geciteerd wordt. En dus: expert bent, op je vakgebied.

Nu was het vroeger misschien nog best moeilijk om in het nieuws te komen, toen we alleen nog Nederland 1, 2 en 3 hadden. En De Telegraaf. Daar moest je echt wat voor presteren.

Maar tegenwoordig is het verdacht als je nog niet in het nieuws bent geweest. Immers: iedereen met iPhone en een Twitter account is tegenwoordig uitgever. En heeft een miljoenenpubliek. Er zijn zelfs speciale online cursussen die je leren hoe je vaker in de media kunt komen.

Zo interessant is het dus allemaal niet. Hoogstens geinig.

“Ze kunnen beter over je fiets lullen, dan andersom” – dat zei één van mijn leermeesters, vroeger. En vroeger luisterde je daar naar. Er ligt dus een hele stapel uit mijn loopbaan tot mijn 35e, ongeveer. Niet in de laatste plaats uit het plakboek dat mijn vader bijhield – bleek. Allemaal één grote zucht naar aandacht, natuurlijk.

Als ik een keer tijd heb, zet ik het wel online. Ondertussen zet ik hier af en toe iets dat ik wel op het web tegenkom, en waar ik nu voornamelijk om moet lachen. Of huilen. Van het lachen. Tegenwoordig zorg ik er liever voor dat mijn klanten in het nieuws komen, dat is veel belangrijker.