Dit ben ik. Die rechter dan, hè?

Die linker ben ik ook, natuurlijk. Maar die vergeet ik liever even.

Is nog geen 8 maanden geleden, maar het lijkt inmiddels vele levens terug.

Hij werd gemaakt door Daniel Maissan. Ergens in april (ja, van dit jaar nog).

Die me op me op mijn eigen verzoek hard-core vastlegde, zonder franje, #pats #boem #rechttussendeogen. Om me er voor altijd aan te herinneren waar ik toen stond. Of beter: lag.

In puin. Aan diggelen. Aan gruzelementen.

Ik vroeg hem: “Maak het écht. Tell it like it is. Real life…”

En dat werd het ook.

Keihard in your face. Vooral in het mijne.

Uitgeblust.

Opgebrand.

Leeg.

Verzwakt.

Te zwaar (ja, ook in het hoofd).

Geen zin meer. Totaal ongeïnspireerd. Nergens meer door geraakt. Iets met ledigheid. En nu eens niet des duivels oorkussen.

Landloper, vogelverschrikker, struikrover. Geen schim meer van het vleugje Don Juan dat vroeger nog weleens in mijn ogen wilde opflikkeren – rot op joh, met je pannetjes kippensoep voor mijn deur en je goedbedoelde spirituele adviezen.

Maanden binnen gezeten. Niet alleen door lock downs, maar gewoon: ik kon niet meer lopen. Geen meter meer.

Niet meer bukken, niet meer staan, niet meer liggen. Niet meer bewegen, eigenlijk. En niet meer niet-bewegen.

Net – volstrekt onnodig – geopereerd aan een nekhernia waar ik helemaal geen last van had. Achteraf (maar: da’s weer een ander ‘stukkie’).

Bezig aan een plan genaamd ‘Het Levende Bewijs’, waarin ik voortaan alleen maar gezonde keuzes ging maken – op elk denkbaar gebied. Want ja: zelfs als ik mijn leven wil veranderen, kan ik alleen maar een concept bedenken (sic – let op de woordspeling).

Godzijdank zette ik het niet door. Althans: niet het concept. Wél het maken van de gezonde keuzes.

De beste was om te luisteren naar alle signalen, die keihard op groen gingen. Op helder, verblindend, stralend groen.

Op 30 juni, toen Janouk voor de deur stond. Ik kan nooit meer evenaren wat ik daarover schreef, dus verwijs ik jullie kortheidshalve even naar dit stukje: ‘Evenknie’.

Van het ene op het andere moment besefte ik dat ik al lang deed wat ik wilde, dat daar niets aan hoefde te veranderen, alleen: de vorm. En dat je dat wat je zo graag wilt en doet, vooral niet alléén moet doen – maar met ‘een’ Gelijkgestemde. Waar er doorgaans maar één van is.

Jaren van kloosters, retraites, honderden boeken, soul searches, coaches en Godzijdank nog nét geen zweethutten vielen in het niet bij dat ene moment dat een kleine 12 uur duurde.

Dus wat doe je dan? Allebei?

Alles. Of. Niks.

Alles.

Op.

Rood.

Dat hebben we geweten.

Want.

De rechterfoto werd ergens in september genomen, door Denise Motz. In een onbewaakt ogenblik.

Toen we al een maand of 3 samen onderweg waren, letterlijk, ergens bij een benzinestation. Barstend van de energie, de lol, de ambitie en de zin in álles. Vijf maanden zitten er tussen, slechts (en nu, in december, zie ik er zelfs nóg beter uit – moeders houdt uw dochters binnen 😉).

Ging dat soepeltjes? Ging dat zonder slag? Of stoot? Natuurlijk niet.

Jullie kennen vast allemaal dat verhaal van ‘De Reis Van De Held’, van Campbell. Ga er maar aan staan, als je eindelijk gaat doen wat je te doen hebt. Dan krijg je te maken met hobbels en beren. Met eigen weigering, drempels, beproevingen, tegenwerking, verleidingen, uitdagingen en donkerste diepten.

Met de Grote Slag, de Overwinning (denk je), de Dolkstoot – nog even. Er waren zelfs momenten dat we elkaar kwijt dreigden te raken.

Maar: dat we op het goede spoor zaten, bewijst dat we nu – na vele dwaalafslagen, vergissingen, niet luisteren naar buikgevoelens en aannames – opeens op stap 11 zitten. En in januari Terugkeren Met Een Geschenk.

Trots ben ik op haar. En op ons. En op de vele anderen die het mede mogelijk maakten. En dankbaar voor die knetterintensieve en supergave reis. Wat een jaar, what a ride. Zo mogen er van mij nog 30 volgen.

En gelukkig: Denise gaat in juni 2022 weer nieuwe foto’s maken. Toch weer lekker dramatisch in zwart-wit.

Want erger dan toen, kan het nooit meer worden.

—

Maak er wat van, allemaal. In 2022. En 23, 24, 25 – zo lang je wilt, en zo veel je wilt.

Hou vol.

Dan.

Doe.

Ik.

Het.

Ook.

—

Deze blogpost verscheen voor het eerst op 30 december 2021 op Facebook en Linkedin.