Kuoni/Tenzing wilde een special actie, gericht op haar verre en exclusieve reizen. Naar Australië en Nieuw-Zeeland, vooral: Zeg maar: dat soort reizen waarvan mensen ze maar blijven uitstellen. Totdat ‘de kinderen het huis uit zijn’. Totdat ‘ze genoeg gespaard hebben’. Totdat ‘ze met pensioen zijn’. Totdat ‘ze niet meer 4 x per week bij vergaderingen hoeven te zijn’. Kortom: totdat ze te oud, te brak, te moe en te op zijn om er nog goed van te kunnen genieten. En dat terwijl het met de betaalbaarheid wel meevalt. En met die vliegtuigen van tegenwoordig ook best te doen is, zo’n vlucht van 24 uur. Daar waren dus best een paar hardnekkige vooroordelen en patronen te ‘hacken’.
Ga daar maar aan staan.
Er werd gevraagd of ik een (online) strategie wilde bedenken en een bijbehorende campagne, waarmee we de doelgroep konden ’triggeren’ om hun aannamen te verlaten, en zo’n verre reis in elk geval te overwegen – naast het obligate Turkije, Ibiza, Spanje of Zuid-Frankrijk.
Ik bedacht een strategie waarbij we échte mensen (ja, ‘reality’ zeg maar) gingen filmen in een bejaardentehuis. Door middel van interviews over hun leven, kwam ik uiteraard ook steeds op het onderwerp ‘vakantie’. Van die 10 interviews sneed ik 3 indringende YouTube commercials die = zonder het bekende opgegeven vingertje, lieten zien hoe snel de tijd gaat. En hoe weinig we daarbij stil staan.
Soms heb je dat weleens. Een ‘cadeautje’, noemen we dat in filmtermen. Iets dat je zomaar in je schoot valt. In dit geval was dat bij een echtpaar dat elkaar had leren kennen in het bejaardentehuis zélf. Stien vertelde honderduit over haar vakantie-ervaringen, ze ging maar liefst 54 jaar van haar leven naar Zandvoort aan Zee. Haar nieuwe vriend hoefde ook niet zo nodig meer weg: die keek de hele dag z’n ogen uit over de A10. Met name de laatste zin van Stien, die dreunt nog elke dag na in mijn eigen oren. En oh ja: alle reizen natuurlijk uitverkocht. Maar ja, da’s logisch. Daar doe ik het om.
De wereld is ziek.
En wij gaan 'm beter maken.