De research die je er voor moet doen om je beweringen te staven, die valt niet mee. Ga er maar aan staan: Een koopkrachtcrisis. Een asielzoekerscrisis. Een stikstofcrisis. Een woningcrisis. Een voedselcrisis. Een energiecrisis. Een pensioencrisis. Een klimaatcrisis. Een inflatiecrisis. Om over de zorg en de toeslagenaffaire nog maar te zwijgen. Vrolijk werd ik er niet van – to put it mildly. Maar waar ik helemaal somber van werd, was de worsteling met de tekst. Een queeste zoals ik zelden heb meegemaakt. Tot bloedens toe dat toetsenbord mishandelen. Nachten lijden. Van versie 0.8, naar versie 0.15, naar versie 0.32. En nog was het ruk. Ik greep nog net niet naar de drank. Een identiteitscrisis als nooit te voren (“ik kan het niet meer, ik ben nu definitief over the hill, hoe ga ik hier ooit nog geld mee verdienen, op, over, uit – ik kan wel inpakken” – dat werk). Totdat ik in opperste wanhoop kompaan Jeroen Leinders belde. Die zei: “Moet het niet gewoon één regeltje worden?”. Natuurlijk! Het was de vorm, die fout was. Je moet niet twee keer hetzelfde trucje willen doen. Je moet het niet zo nodig in een troonrede willen gieten. Omdat ik op dat moment een Rondje Nederland aan het maken was en me verbaasde over de duizenden omgekeerd vlaggen die als stil protest buiten de randstad de horizon bepaalden, was het snel bekeken. Met dat idee.