Ik ben een beetje wijverig, vandaag. Merk ik.
Eerst een gedicht waar de aorta nog net niet van scheurt.
En nu weer een liedje, dat zo’n beetje op de nieren binnenbeukt.
Het is de tijd van het jaar, denk ik. De grens van nieuwe dingen. Even geen pantser. Even geen laarzen, kekke jasjes of fancy vestjes.
Nena. Als nietsvermoedend knaapje van 16 was ik verliefd op haar.
Wie niet, eigenlijk?
Het was de enige foto in je Rijam agenda waar je geen snorretje op tekende – dat werk.
Ik ga nu weer door mijn knieën, maar nu voor het liedje.
Best een bewogen leven ook, lees ik net op Wiki. Mooi dat je daar zulke diamantjes van weet te componeren, en aan de wereld terug kunt geven.
Tussen Heemstede en Amsterdam haalde ik hem maar liefst 5 x achter elkaar. Iets langzamer rijdend, wat in mijn hoofd.
Je zou eigenlijk zo doorpakken naar Parijs. Berlijn.
Frankfurt desnoods.
En daar verdwalen.
In verdwenen dromen.