Een schaafwond die inmiddels geen pijn meer doet.
Waarmee je hebt leren leven.
Verdriet dat je omarmd hebt, dat onlosmakelijk bij je woont.
Meestal in de achtergrond. Als muziek in de lift die je niet hoort. Behalve als je er naar luistert.
Maar: het overkomt me soms.
Dat ik geraakt wordt.
Dat ik ‘m niet van links zag aankomen.
Zo hard.
Pats. Boem.
Recht in mijn verleden, waarvan ik niet weet waar dat is, waar dat ligt. Waar dat lag. Of waar dat hoorde.
Wortelloos de wereld opgeschopt.
Geen kaders, geen kaart.
Ongeaard, los zand.
Zelf zoekend, naar een ijle, dunne horizon.
Zonder hand, zonder vingerwijzing, zelfs niet in de verte.
Een ongeleid projectiel. Met alle gevolgen van dien.
Voor iedereen.
Verbinding en hechting zijn woorden die ik ken uit een boek. ‘De mensen’ zijn immers niet te vertrouwen. Voordat ze je in de steek laten, ben ik al weggelopen. Lang en breed.
Maar: we gaan vooruit.
Zelfs ik heb leren lopen.
En inmiddels heb ik mijn ‘Huis van Fluweel’ wel een beetje weten te bouwen.
Veertig, vijfenveertig jaar na dato.
Wankel, voorzichtig nog.
Her en der een touwtje, wat ducktape en een verdwaalde veiligheidsspeld. Een huis. Een dak boven mijn hoofd. Vaste grond – maar dan op mijn manier.
Dankzij iedereen die me dierbaar is, op welke manier dan ook.
Toch sneed dit liedje de draadjes van mijn hechtingen gisteren even door.
(daar was de accordeon vast debet aan)
Het refrein en de titel, dat waar het liedje over gaat, herken ik niet. Kan me er geen beeld van maken.
Maar deze prachtige regels… Die lees ik ook los. Die resoneren op de diepere lagen van mijn ziel, de botte hoekstenen van mijn persoonlijkheid.
——————-
probeer het maar,
loop maar ver weg,
weg van alles wat je beneden hield,
weg van alles wat trok en zwaar lag op het hart,
leef bezield en groots,
arm als een bedelaar desnoods,
maar wel groots,
ik bedoel in de manier waarop je kijkt,
in de manier waarop je ondanks alles
telkens naar de sterren reikt,
kies!
kies wat voor jou is,
en als je kiest,
kies dan voor het beste,
altijd, principieel.
———————
Tranen.
Met tuiten.
Even diep ademhalen.
En weer dóór.
Er is hoop. Uitzicht. Licht.
Altijd.