Deel 1: ‘Met een privé-jet naar Dublin’
Een jaar of 5 geleden werd ik door een klant uitgenodigd om mee te gaan naar een optreden van Jordan Belfort – de man die model stond voor Leonardo’s geniale rol in de kaskraker “Wolf of Wallstreet”.
Nu hou ik niet zo van optredens. Niet zo van uitnodigingen van klanten. En al helemaal niet van oplichters.
Maar: dit was in Dublin. En we zouden met een privé-jet gaan, even heen-en-weer.
Nu hou ik wel heel veel van Dublin. En zo vaak zit ik niet in een Gulfstream. Dus: vooruit dan maar.
Het was eigenlijk best gezellig. En vooral: leerzaam.
Daar, in een wat ranzig congrescentrum (zeker ten opzichte van mijn vervoer erheen), gingen mijn ogen open. En leerde ik de tips & tricks van een totaal nieuwe markt, die de afgelopen jaren helemaal ontploft is. Waardoor ik zelf die afgelopen jaren ook ontplofte. Van walging. Van embarrassment. Van puur medeleven met al die arme, onzekere, zoekende zielen die er keer op keer intrappen. En niet zien dat de enige business waar de (letterlijk: gemiddelde) businesscoach écht in geïnteresseerd is, zijn of haar eigen business is.
Ik leerde er vooral ook dat die tips & tricks eigenlijk de essentie vormen van deze markt, deze ‘beroepsgroep’. Deze industrie ontleent haar ‘bestaansrecht’ zelfs aan tips & tricks. Sterker nog: het is één Grote Tip & Trick-trip. En nog een bad trip ook (de paar uitzonderingen daargelaten).
Multi-level Marketing, ook al zo’n economie-vervuilend fenomeen waarbij een paar mensen geld verdienen aan het uithollen van iemand’s vriendenkring en sociale leven, is er een onschuldig verschijnsel bij. Je wenst iemand tegenwoordig nog liever schuldsanering toe omdat-ie maar blijft geloven in het hogerop komen in de pyramide van Herbalife, dan dat hij of zij in een funnel van zo’n glibberige ‘motivational speaker’ & ‘best selling author’ terechtkomt. Omdat er eerst iets gratis weggegeven werd, en je vervolgens niet meer uit de weerhaken van de ‘upsell strategie’ komt – en met elk ‘automated’ mailtje hebberiger wordt. Naar nog meer zogenaamde kennis, expertise en ‘mindset veranderde’ inzichten.
De fuckers.
Goed, terug naar Dublin. Waar ik destijds nog een heerlijke naïeve bezoeker was. Altijd scherp, altijd observerend, altijd kritisch – dus gelukkig zag ik het na pak ‘m beet 3 milliseconden – hooguit 4.
Het begon ermee dat ik me vooraf totaal niet gerealiseerd had dat er ook nog zoiets als een voorprogramma zou zijn. Ik kwam voor Jordan, dus dan neem ik ook aan dat Jordan er staat. Niets bleek minder waar. Wat ‘ze’ eerst doen, zijn zogeheten ‘opwarmertjes’ dat podium opsturen. Dat zijn dan vaak ook mensen waarvan ‘de organisatie’ (ik ben er nog steeds niet achter welke club nieuwlichters daar achter zit) denkt dat ze binnen nu en afzienbare tijd ook grote publiekstrekkers (lees: cashcows) gaan worden. Denk ik, tenminste.
En: blijkbaar is het ook niet erg dat dat opwarm-rapalje er voorlopig nog geen moer van bakt, want zelden heb ik iemand daar zo zien stuntelen als een of andere Chinees die zich nu, 5 jaar later, op Linkedin profileert als … jawel: ‘motivational speaker’ & ‘best selling author’. Met ongeveer een miljoenmiljard connecties. Wat in China overigens niet zo moeilijk is, natuurlijk.
Maar toen kwam het. Een klap in mijn gezicht. Een walm van foute aftershave, die zelfs achterin de zaal te ruiken was. Een tandpastaglimlach waarin de spotlights oogverblindend en keihard terug de zaal in werden gereflecteerd. Een beat waarbij zelfs ik, als notoir bewegingsloos figuur, bijna niet stil kon blijven staan (bijna, zei ik). Een stropdas zó goud als ik nog nooit gezien had en een energie die het podium opstormende die de schaal van Beaufort ook niet kende – het publiek veerde op, werd uitzinnig en ik dacht even dat ik bij een popconcert zat, in plaats van een lezing.
JT Foxx, heette de lamlul. Ik pakte zijn site er net nog even bij, gewoon voor de leuk, en zag dat hij zichzelf (zichzelf ook, hé?) omschrijft als:
“JT Foxx is widely known when introduced on stage or in the media as the world’s #1 wealth coach. His various coaching organizations have widely been hailed as the world’s top organization. He is a successful serial entrepreneur with companies, brands and business interests spanning the globe. He is one of the top platform speakers in the world and has been deemed the World’s #1 Wealth Coach as seen and heard on television, and in radio and print. JT is also a media and TV personality. What is most important to JT Foxx though are his philanthropic endeavors with youth entrepreneurs and kids with cancer”.
Ja, ja. Kinderen met kanker gebruiken om in een goed blaadje te komen.
Op de homepage prijkt ook een boekje ‘ICeo’, in Apple-typografie en met de foto van Jobs op de voorpagina. Daarnaast: “Get Free Training. 25 Ways JT Foxx used Steve Job’s Apple Strategies to create record profits in his business”. Steve draait zich om in z’n graf, wedden? Alsof hij daar ooit toestemming voor gegeven zou hebben, bij leven. Hij had een heel leger advocaten dit sujet laten opjagen, denk ik, tot aan de poorten van de hel. En ver daar voorbij. Overigens: dit leentjebuur spelen is een perfecte onderschrijving van één van mijn tien stellingen, namelijk dat businesscoaches vooral jatten. Niet alleen jouw geld, maar met name: (vermeende) autoriteit. Maar daarover straks meer – we keren eerst nog even terug naar Dublin.
Zelden, echt zelden zag ik zo’n perverseling, zo’n van zichzelf houdende asshole een menigte opzwepen. En levens, werelden vol goud, glitter, glamour, gadgets en gloria voorspiegelen – terwijl ik me steeds afvroeg: “Maar op basis van welke prestaties die jij zelf hebt geleverd, kan je dat hard maken, dan? Ik zie alleen maar de hele tijd foto’s van jou samen met celebrities, of wat vroeger celebrities waren, maar ik heb nog niet gehoord welke bedrijven jij opgezet en verkocht hebt… behalve deze schimmige handel, dan”.
Het dieptepunt van zijn show, was het eind. Daar waar ik eigenlijk blij had moeten zijn dat het over was, kwam uiteraard nog een apotheose. Zorgvuldig opgebouwd, door het tempo van de beats dat steeds een tikje omhoog ging, de lichten die steeds een beetje feller werden, en de muziek die steeds een beetje harder werd gezet. Want… nu was het moment aangebroken dat je kon kópen! En wel nú, mensen. En als ik zeg nú, dan is het ook nú – of nooit. Dat werk. En opeens begreep ik waarom er aan de zijkanten van de hal allemaal kraampjes stonden, de hele tijd al. Die bevolkt werden door JT-Fox-kopietjes, helemaal klaar om jou te ontvangen en je 1, 2 of 3 duizend euro uit je zak te lullen voor die geweldige aanbieding die écht alleen vandaag, nú, now, as we speak goldt: 50% korting als je nu je handtekening zette! En als je dat deed, kreeg je er ook nog één van JT Fox himself bij – de soepelheid zat er bij hem nu toch in, in die rechterpols – met zijn benen losjes bungelend over de bühne zat hij boekjes van zichzelf te signeren waar mensen en masse mee aan kwam rennen.
De run die er ontstond op JT zelf, maar vooral op de kraampjes, was echt té groot.
Dit kon gewoon niet. Nee, ook niet met al dat ge-opzweep. En toen begon het me te dagen: dit waren gewoon acteurs! Ingehuurde figuranten, die op een afgesproken teken opeens allemaal begonnen te rennen – als gekken. Daarmee al die dolende en onzekere zielen met hen meeslepend, in het kielzog van hun gesponsorde en geveinsde gretigheid. Het was bijna onmogelijk, zelfs voor mij, om niet mee te willen rennen, om niet ‘net als al die anderen’ op de boekjes, CD’s, DVD’s en eenmalige aanbiedingen af te stormen.
De horreur. Het leed. Dat trukendoos heet.
Gelukkig bleek mijn tripje niet voor niks. Want toen er na de pauze, nadat de veegmachines de angst en reuzel van al die bezoekers om maar niets te missen van de beloofde welvaart, hadden opgeruimd, kwam de hoofd-act.
Die Godzijdank geen act bleek te zijn.
Daar stónd Jordan. Zonder muziek. Zonder beats. Zonder flitslichten. Zonder show-off. Zonder hijgerig gehuppel, zonder gouden stropdas, zonder valse voorwendselen of loze beloften.
Maar mét Een Verhaal.
Met Een Goed Verhaal.
Met een stuk of 10 slides, in een simpele key-note.
Met een glas water, waar-ie af en toe een slok uit nam.
Met slechts één spotlight.
In een simpel t-shirt.
Maar hij stond er vooral met het charisma van de man die wéét waar-ie het over heeft.
Hij stond er met oprecht plezier te vertellen over z’n stommiteiten.
Hij stond er in de wetenschap dat-ie het allemaal al een keer gezien had. Of een keer of honderd. En dat niks ‘m meer kon raken, dat-ie niets meer hoefde te bewijzen, dat-ie het gelijk aan zijn zijde had.
Daar stond een man die wist dat z’n boodschap niks anders nodig had, dan z’n eigen bloed, zweet, tranen. En zijn eigen dommigheid van destijds. Die elke stap waar hij het over heeft, ook écht gezet heeft. Van de eerste, op de beursvloer. Tot de laatste, de gevangenis in. En weer uit.
Het was adembenemend.
Het was oprecht.
Het was oorspronkelijk.
Het was doorleefd.
Het was ‘based on a true story’ – en dat voelde je in alles.
Het was uit de eerste hand, ook al had-ie ‘m ooit overspeeld.
Ik hoopte van harte dat Jordan de hele recette kreeg van die dag.
Zwaar verdiend, met nadruk op zwaar.
En dat JTT Fox het moest doen met de opbrengst van z’n kraamverkoop, minus de inkoop van de figuranten en de rest van z’n entourage.
Immers: je verdient ’t.
Of.
Je.
Verdient.
Het.
Niet.
Deel 2: ‘Hoe het begon in Nederland’
In Nederland hadden we een paar jaar geleden ook zo’n goochelaar. Of bijgoochem, beter gezegd.
Nisandeh Neta, heette die.
Nu kun je van Nisandeh zeggen wat je wilt (geen zorgen, ga ik ook zo doen), maar hij was in Nederland in elk geval wel de eerste.
Waardoor-ie nu vanuit Tenerife ongetwijfeld zittend op een berg miljoenen, de ballen uit z’n broek lacht. Als-ie al die heikneuters ziet ploeteren, die de markt die hij hier voor ze opende nu ook opeens willen bestormen.
Nisandeh deed het slim, dat moet gezegd. Met zijn Business Bootcamp, dat -zoals ik uit zéér betrouwbare bron weet- niets anders was dan een goed geoliede marketingmachine, heeft-ie duizenden kneusjes die opeens ontslagen waren in de crisis die in 2008 begon, geïnspireerd om ‘ondernemer’ te worden. En volgens eigen zeggen “zo’n 250 miljoen euro aan het Nederlandse economisch verkeer toegevoegd, door meer dan 25.000 ondernemers te helpen”.
Met een vreselijk simpel model.
Dat ging ongeveer zo:
Hij huurde een sporthal in Nieuwegein.
Daar propte-ie 800 of 900 man in, 2 dagen lang.
Gratis, ze hoefden alleen maar 47,00 ‘bij te dragen’ aan lunch, koffie en thee.
Dan pak je dus al een kleine 40.000,00 euro. Wat zou zo’n sporthal kosten, 2 dagen lang? Ik gok 20K, dus de eerste 20K is al binnen.
Vervolgens ging-ie 2 dagen lang iedereen opzwepen. ‘Action-learning’ heet dat. En tja, als je je buurman en buurvrouw ziet hossen, ga je zelf echt niet stil blijven staan. De sociale druk is te groot – ook al zit je in een rolstoel.
In de ‘heat’ die dan ontstond, ging-ie allemaal ‘Marketing Geheimen’ verklappen.
Wat hij daarbij voor het gemak vergat, is dat marketing geen mal is die je over 800 mensen heen kunt leggen. Werkelijke marketing gaat uit van de unieke identiteit van een mens, of een merk, dus er kan nooit één marketingcampagne hetzelfde zijn als de andere. Tenminste, als je het goed doet, dan, hè?
Het gevolg: iedereen leerde die dag een trucje dat ze ook allemaal en masse gingen toepassen. Ik herkende op een gegeven moment de mensen die bij Nisandeh geweest waren op 10 meter afstand van mijn computerscherm. Allemaal dezelfde saus, dezelfde toon, dezelfde flow, dezelfde holle frasen, dezelfde ‘strategie’ en dezelfde domme ‘beroepsnaam’ die ze zogezegd uniek onderscheid moest meegeven.
Die 2 dagen in de sporthal, gaf-ie denk ik 6 x per jaar. Inclusief de omzet aan boekjes en CD’s in de pauzes, is dat dus al een kleine 150K aan omzet – gok ik. Zomaar.
Maar: we zijn er nog niet. Dit is nog maar de basis. Zeg maar: waar hij z’n marketingteam en Facebook-advertentiebudget van bekostigde.
Want via een ingenieus multilevelmarketingachtig systeem, waarbij mensen ‘speciaal geselecteerd werden’ (slim, slim, duivels slim), schreven er zich van die 800 mensen al snel 200 in voor een ‘vervolgprogramma’. Waarin je dan de échte Marketing Geheimen meekreeg, wat uiteraard alleen voor héél getalenteerde ondernemers in spé was weggelegd. Geloof me dat je daar intrapt, hoor, als je zwetend en hyper van groepsdruk aangeschoten wordt door een heuse Nisandeh-medewerker, die jou ‘dit speciale aanbod mag doen’. Vooral als de kosten nog meevallen ook – ze waren wel zo slim deze ‘up-sell’ voor niet meer dan €1.500,00 te verkopen. Na twee dagen hersenspoeling is dat een schijntje voor de argeloze Business Bootcamp-deelnemer. En 200 x €1.500,00 is toch weer €300.000,00 euro dat de achterzak van Nisandeh ingleed. Let wel: 6 x per jaar, hè?
Enfin: de ‘funnel’ ging nog wel even door, waarbij er uit die 200 steeds minder mensen ‘exclusief geselecteerd’ werden, een steeds kleiner groepje dat steeds hogere bedragen neertelde voor steeds exclusievere ‘Marketing Geheimen’. Tot er uiteindelijk een clubje van 5 man/vrouw overbleef dat voor €25.000 ‘de neus’ een weekend met de Master himself mee mochten naar een Frans kasteeltje. En als je die 25K niet (meer) had, mocht je het bij hem lenen. Ik wil niet weten wat het rentepercentage daarop geweest moet zijn.
Ik schat dat-ie zo’n 7, 8 miljoen per jaar deed, met z’n Open Circles, waar ik dan de online cursusjes nog niet eens bij optel.
Het is niet voor niks dat-ie een jaar of twee geleden de pijp aan Maarten gaf, en naar het Zonnige Zuiden verdween. Zou ik ook doen. Hij had immers iedereen uit z’n doelgroep wel een keer voor z’n podium gehad – het nog een keer proberen zou een herhaling van zetten worden.
De grap is, dat moet ik hem nageven, dat-ie bij zijn vertrek álle content van z’n Open Circles opeens gratis beschikbaar maakte. Het stond tot een paar weken geleden nog online – drie keer raden waar alle business coaches van nu gretig in hebben lopen te grazen en uit lopen te jatten?
Oh ja, vanuit de Canarische Weilanden probeerde hij nog één keer een nieuw ‘dingetje’ – Zero To Million. Wat alleen al door het verdienmodel flinterdun was: mensen die hem wilden volgen moesten €99 per jaar betalen. Zo kom je natuurlijk heel snel aan je miljoen, vooral met zo’n mailinglist die je de afgelopen jaren hebt opgebouwd.
Anyways, ik geloof toch dat het mislukt is. Maar zo gek is dat niet.
Waarom zou-ie?
Waarom zou-ie zich überhaupt nog druk maken?
Het is een ranzig soort van bestaan, althans: naar mijn idee. Maar ja, hij lacht iedereen -letterlijk- uit. En rent nu de hele dag een beetje z’n berg op en af, verbouwt wat eigen groente en heeft alleen nog sores over de slijtplekken in z’n hangmat. Of over of-ie alle APK-data van z’n bolides wel juist in de agenda heeft gezet.
Je moet het willen. Maar als dat is wat je wilde, ben je dus klaar.
-.-
Over druk maken gesproken: ik heb me de afgelopen jaren eens een beetje verdiept in die wereld van businesscoaches. Toen ik nog dacht dat ik het zelf ook moest doen (geloof me: ik ben verre van perfect).
Tijdens dat observeren, meerdere malen ook van zéér dichtbij, kwam ik tot ’10 Dingen Die Ze Je Niet vertellen Over Businesscoaches, Voordat Je Er Aan Begint’.
Je mag ze van me hebben.
Gratis.
Zodat jij lekker gaat doen wat je moet doen, in plaats van je voor veel geld te laten vertellen wat iemand anders denkt dat je moet doen.
Daar.
Gaan.
We.
Deel 3: ‘Ze jatten als raven’
Kijk, er zijn een stuk of 3 èchte business coaches, of mensen waarvan ik vind dat ze het in elk geval oprecht èn als eerste gedaan hebben. Die uniek zijn. Als je goed oplet, zie je dat iedereen daar op de een of andere manier iets van ‘meeneemt’ (wat nog een heel net woord is).
Zo is daar natuurlijk Napoleon Hill, die niet eens doorhad dat hij businesscoach was, of ertoe uitgeroepen werd na zijn dood. Hij deed gewoon wat-ie vond dat-ie moest doen, toen hij, naar het schijnt, door Andrew Carnegie gevraagd werd een boek te schrijven over succes. Andrew bood hem toegang tot de Groten der Aarde van zijn tijd, en de rest is geschiedenis. Door slim interviewwerk, research en het kunnen leggen van verbanden, brak hij de code van succes.
Dat zijn uitgever vanuit commercieel oogpunt daar een compleet verkeerde titel bij bedacht, die de lading verre van dekt, namelijk: ‘Think And Grow Rich’, is hem vergeven. Die uitgever had namelijk wel een neus voor boektitels die aanslaan: de teller staat inmiddels op meer dan 70 miljoen (!) exemplaren, wereldwijd. Still counting.
De 17 principes van succes die Napoleon definieert, zijn meer dan waar. En anders dan de naam van het boek doet vermoeden, is het één van de meest, excusez-le-mot, ‘spirituele’ boeken ter wereld. Het mooiste bewijs daarvoor is dat het wérkelijke geheim van succes niet in woorden onthuld wordt. Je moet het tussen de regels door lezen. En het komt alleen maar aan, als je ‘er klaar voor bent’. Het is een van de weinige boeken die ik ook heb, die je op verschillende momenten in je leven kunt lezen. En er dan toch weer nieuwe dingen uithaalt – afhankelijk van waar je op dat moment ‘staat’, hoe ver je in je ontwikkeling bent.
Dan is daar natuurlijk ‘grand master’ Tony Robbins. Daarvan kan je vinden wat je vindt (dat doe ik ook), maar: gelijk heeft-ie wel. En goed is-ie ook.
Zelf kijk ik met regelmaat bepaalde scenes in ‘I Am Not Your Guru’ terug, als ik even behoefte heb aan positieve energie. Met name die waarin hij een vrouw inspireert (ik zeg expres niet ‘overhaalt’) om het uit te maken met haar vriend, met de telefoon die ze toch in haar hand heeft. Voor een zoveelduizendkoppig publiek. Knap, zoveel liefde, overredingskracht – en tóch mensen zelf laten kiezen.
En ja: het is ook een goed geoliede marketingmachine, inmiddels. Natuurlijk. Het is glibberig, goudgerand, aalglad en greasy. Mijn stijl zou het niet zijn. Maar ja: het is Amerika. Dat zit in de cultuur. Maar zo’n megabedrijf met een omzet van honderden miljoenen per jaar bouw je niet op als je geen verhaal hebt, als je iets niet goed kunt, of alleen een trucje van anderen afkijkt.
En dan, speciaal voor de millennials onder ons (“Hallo, supertof dat je er bent!”), is daar natuurlijk Tim Ferris. De über-lifehacker, über-hosselaar en über-digital nomad. En schrijver van het geniale, alweer uit 2007 stammende ‘Een Werkweek van 4 Uur’, waarin hij korte metten maakte van het idee dat je moet werken tot je pensioen, en er dan, nét op het moment dat je ervan wilt gaan genieten, dood bij neervalt. Wat weinigen snappen is dat juist dat boek de basis legde voor zijn zakelijke succes, en dat hij daarmee zijn eerste échte geld verdiende – hoe slim? En ja, natuurlijk heeft hij gelijk.
Maar wat nog véél mooier is, is dat-ie kwetsbaar is. Hij vertelt zonder schroom (en met humor!) over zijn depressiviteit, zijn mislukkingen, zijn twijfels – de dagen dat hij laveloos met het dekbed over zijn hoofd getrokken de buitenwereld op afstand wilde houden.
Dat zie ik al die huppelkutjes die na één Instagram fashion account opeens vinden dat ze ook iedereen aan een ‘high end’-klantenprogramma moeten helpen, nog niet doen.
Goed, terug naar mijn bewering. Over dat jatten. Let maar eens op: er is geen coach die niet iets uit het gedachtegoed van een van deze Drie Groten leent. En daar zit hem nou net de ‘catch’ – Napoleon, Tony en Tim hebben in elk geval hun eigen verhaal, hun ‘authentieke’ (braakwoord) ‘story’ (nog zo’n braakwoord). Ze waren vernieuwend, innovatief, en hebben het allemaal zelf ontdekt. Dan mag je er ook mee schermen. En veel geld verdienen. Van mij dan, althans.
Het ergste voorbeeld? Een voormalig Radio DJ, ik noem geen namen, die totaal schaamteloos het boek van Napoleon Hill zogenaamd ‘herschreef’. En deed alsof het zijn eigen verhaal was. Hemeltergend. Het kan niet anders zijn dan dat de beste man door dure Amerikaanse advocaten op de vingers is getikt, want tegenwoordig zingt-ie een toontje lager. En legt-ie de credits in elk geval daar waar ze horen.
Nu is dat een extreem voorbeeld van zelf niks kunnen verzinnen, maar eigenlijk veel erger is het stiekeme knip- en plakwerk waarvan men dan hoopt dat niemand er achterkomt. Wat ik tegenwoordig zelfs zie in de ellende die bijna dagelijks in onze mailboxen wordt gekotst, zijn letterlijk dezelfde quotes over de ’toekomst van social media versus off-line media’ van Gary Vaynerchuk in een email van een coach, alsof het zijn eigen woorden waren.
Het zijn overal dezelfde teksten.
Dezelfde opbouw van landingspages.
Dezelfde ‘programma’s’.
Dezelfde maniertjes.
Dezelfde ‘retreats’ in het buitenland.
Dezelfde bij elkaar gejatte content in bij elkaar geplakte e-boekjes.
Dezelfde gratis weggevers (er bestaan zelfs programma’s van coaches die als niche hebben gekozen andere coaches te helpen om hun ‘unieke’ gratis weggever te helpen ontwikkelen – geen gein).
95% van de businesscoaches heeft nog nooit iets zelf verzonnen.
95% van de coaches zit de hele dag te kijken op de site van ‘de concurrent’, om vooral niet achter te lopen (dat kan makkelijk, ze hebben toch geen werk).
95% van de coaches neemt Tony’s advies om te ‘spiegelen’ en te modelleren van andere succesvolle mensen wel érg letterlijk – en doet de ene Amerikaanse tutorial na het andere ‘High Impact Marketing Funnel’-webinar. Daarbij vergetend dat de Nederlandse markt ongeveer 25 x zo klein is, en al helemaal dichtzit.
95% van de coaches denkt alleen maar in programma’s, modellen, methoden, in plaats van toegevoegde waarde voor hun klanten, net als alle anderen binnen diezelfde 95% ook doen.
En struikelt daardoor over de Wet Die Boven Alles Uitstijgt, ook boven die van Napoleon, Tony en Tim:
Wees.
Altijd.
Jezelf.
Deel 4: ‘Ze hebben zelden zelf doorleefd wat ze prediken’
Zelf heb ik ook een coach.
Sterker nog: meerderen, zelfs. Ook ik heb nog veel te leren, namelijk, elke dag weer. Met veel vallen. En vooral weer opstaan. Keer op keer.
Een van de belangrijksten daarvan, moest jaren geleden erg lachen toen ik zei dat ik ‘wel 5000 boeken gelezen had over persoonlijke ontwikkeling’. Zoals hij alles altijd ‘onzin’ vindt, kreeg ik hierbij ook om mijn oren. En hard ook.
“Kennis is niks…” – zei hij. “…Wijsheid is alles” – volgde daarop, na een gedragen stilte.
“Alleen in de ervaring zèlf, vinden we onze weg. Tenminste, als je er voor open staat, als je durft te kijken, en als je leert van je eigen fouten”.
Geloof me, ik heb er wat gemaakt. En ik doe het nog dagelijks, de één na de ander. Niemand zo hardleers als ik.
Maar: hij had wel gelijk. Boeken, seminars, workshops en events dragen niets bij aan je groei, als je niet af en toe zelf je wonden moet likken, de boel weer bij elkaar moet rapen of voor de zoveelste keer op je elastieke benen overeind krabbelt als je bij je knieën afgebroken bent.
Zo kijk ik bijvoorbeeld met bewondering naar een niet onsuccesvolle Coach/Author/Motivational Speaker/Chief Inspiration Officer, die succes heeft met het interviewen van mensen… die succes hebben.
Ge-ni-aal.
Een businessmodel maken van andermans triomfen en offers. Een beetje podcasten, webinarren, e-boeken schrijven, theatertours (de nieuwste trend!) doen en ondertussen een prachtig leven leiden, natuurlijk.
Nu begreep ik dat hij naast zijn geïnspireer ook ècht ondernemer is, met bijbehorende up’s en down’s, dus daar kan ik alleen maar respect voor opbrengen. Maar: feitelijk doet-ie niks anders dan Napoleon Hill deed – oude wijn, nieuwe zakken.
Het mag, natuurlijk. Want het kan.
En er worden ongetwijfeld dagelijks duizenden mensen door geraakt – alleen maar goed.
Maar over het algemeen geldt: als je even niet meer weet wat je met je leven moet, kun je altijd nog businesscoach worden. Ook als je zelf nog niks hebt meegemaakt.
Het aantal twintigjarige apie’s dat na het lezen van Tim’s boek opeens besluit de mensheid te gaan redden met hun ‘inzichten’, is de laatste jaren schrikbarend aan het toenemen. Of Instagram-mutsjes die businesscoachschap hebben uitgekozen om aan hun eigen narcistische trekjes tegemoet te komen – zie je ook vaak, de laatste tijd. Die besteden meer aandacht aan hoe ze op de foto van hun update staan, dan aan de bijbehorende tekst. Niks mis mee, op zich. Ook daar is ongetwijfeld een doelgroep, een markt voor. Waar vraag is, ontstaat aanbod – zo werkt dat, en in die zin is het ook ‘onze’ eigen schuld.
Je kunt je alleen afvragen hoe waardevol hun adviezen zijn.
Zijn ze al eens op hun bek gegaan? Ik bedoel: ècht? Hebben ze al eens patat moeten vreten, omdat ze 15 personeelsleden moesten doorbetalen na een doorstart?
Weten ze wat het is om familie, vrienden, relaties, kortom: je hele sociale leven continue teleur te moeten stellen, omdat je zo nodig wilt ondernemen? En daarom uitgerekend dát weekend die offerte op te moeten leveren?
Kennen ze de adembenemende stress als je zonder geld de bus neemt naar die presentatie, omdat je als je die klus wél binnenhaalt alle rekeningen weer kunt betalen én zelf ook weer 3 maanden vooruit kunt?
Ik denk het niet. En dat is ook niet erg. Ieder heeft zijn eigen pad, en voor iedereen is het De Tijd als Het Tijd is. Maar: ga je dan ook niet opwerpen als reddende engel voor een hele grote en onzekere beroepsgroep, die tegenwoordig van gekkigheid niet meer weet waar ze het zoeken moet.
Eerst droog worden achter je oren.
Wijsheid opdoen, in plaats van kennis verzamelen.
Een keer failliet gaan, desnoods.
Genaaid worden door mede-aandeelhouders en er achter komen dat je het toch niet zo handig geregeld had.
Snappen wat een 80-urige werkweek is, ondanks Tim’s boekje.
Met lege handen staan, omdat je wel gelijk had. Maar het niet kreeg.
En.
Dan.
Praten.
We.
Verder.
Deel 5: ‘Ze beweren dat er een mal, een succesformule is’
Begin vorig jaar werd ik van diverse kanten door diverse mensen gewezen op een uitzending van DWDD Heimwee, waarin Stephen Fry met Adriaan van Dis praatte over zijn nieuwste boek, ‘Mythos’.
Hoewel: met hem praatte? De normaal zo praatgrage (vooral over zichzelf) van Dis, werd volkomen weggeblazen door Stephen. En: niet eens met opzet.
Genoten heb ik, van die uitzending. Als een malle. En ik begreep wel waarom mensen het aan me doorstuurden: iets van Fry.
Homo.
Manisch depressief (of bipolair).
Hoogbegaafd.
Verslaafd.
Omnitalent.
Hypersensitief.
Ga er maar aan staan dan, aan Het Leven. Met zo’n pakketje, met zo’n rugzak.
Dan mag je in je handen knijpen en God op je blote knieën danken (nou ja, hij niet) dat je een talent hebt meegekregen om die 26 letters van het alfabet in een onnavolgbare, weergaloze volgorde te zetten.
En dat je veerkracht hebt, om overal met humor naar te blijven kijken.
Ook moest ik er opeens aan denken, of beter gezegd: niet aan denken, wat er zou gebeuren als zo’n Grote Geest, zo’n originele persoonlijkheid, zo’n ‘afwijkend’ karakter, zo’n heerlijke zichzelfzijnde man, mèt al zijn tekortkomingen, demonen, pijnen, diepe dalen en onhebbelijkheden waar hij geen enkel geheim van maakt, als hij in de wasstraat van de gemiddelde businesscoach terecht zou komen. En: er ook nog naar zou luisteren.
Alle scherpe randjes gaan eraf.
Alle demonen worden te vuur en te zwaard bestreden, in plaats van in liefde omarmd.
Alle toppen vervlakken, omdat de dalen worden opgehoogd.
Alle talent, alle oorspronkelijkheid, alle vernieuwing, alle drang tot creëren verdwijnt. In de bodemloze put die gemiddeldheid heet.
Zo moet ik er ook niet aan denken als mensen als -ik noem maar wat- Stephen Hawkins, Rob Scholte, Pim Fortuyn, Harry Mulisch, Steve Jobs of zelfs Johan Derksen (ik ben geen fan van hem, maar dat hoeft ook niet) ooit in de grijpgrage handen van iemand met een ‘template’ waren gevallen.
Een beetje dubieus is leuk. Een randje siert vaak.
En unieke persoonlijkheden houden de wereld in beweging, maken er een feestje van. Ze brengen ons naast irritatie ook bewondering. En: nieuwe dingen.
Het is niet voor niks dat Jobs ooit met ‘The Crazy Ones’ kwam – zoals met (bijna) alles, had-ie ook daarin gelijk.
En tja, dan de mal.
Het handboek ‘Hoe Word Ik Een Goede Entrepreneur Zonder Klanten Maar Wel Met Lekker Veel Aandacht Voor Mezelf En Mijn Persoonlijke Groei’, waar 9 van de 10 businesscoaches je mee om de oren gaan slaan.
Is er iets mis met die mal? Welnee. Staan hele goede dingen in. Heel erg waar, ook. Je kan er in doorslaan, maar in de basis is er niks mis mee, met zo’n levensstijl. Maar: dat is mijn punt ook niet, dat het niet zou kloppen. Dat je er niks aan zou hebben.
Het punt is: het is ‘a way of life’, die zorgt voor een hogere productiviteit en een betere ‘mindset’ (degene die dit woord na mij nu nog een keer gebruikt, krijgt strafpunten’). Het brengt je niks inhoudelijks over je onderneming, je business strategie, je (hopelijk unieke) positionering of de individuele problemen waarmee jij worstelt in jouw marktsegment. Laat staan dat het je iets leert over wat ècht ondernemen is: af en toe langs de rand van de afgrond gaan en met de stront tussen je samengeknepen billen tóch doorgaan, doorbeuken en in je Eigen Gelijk blijven geloven. Terwijl je achtervolgd wordt door veeleisende klanten, deadlines, deurwaarders, overvolle mailboxen, zeurend personeel, incapabele vennoten en de hoon van je omgeving die elke maand met 36 uur per week 5K binnentikt. Het spiegelt een moeiteloos, hip en overvloedig leven voor op basis van zogenaamdespirituele wetten, terwijl het voorbij gaat aan de Allerbelangrijkste daarvan: die van het Offers Brengen.
En oh ja. Er is niets geheim’s aan. Met een beetje gezond verstand en een dosis nieuwsgierigheid, kom je zelf ook al een heel eind. Het hele internet staat er vol mee, bibliotheken en boekhandels puilen er van uit en met een beetje om je heen kijken ben je er ook wel. Om daar een businessmodel op te verzinnen, omdat je voor jezelf geen businessmodel kunt verzinnen (laat staan voor je klanten), gaat er bij mij niet in.
Zal ik hem vast voor jullie verklappen?
Scheelt je een hoop geld.
Komt-ie:
-.-
Ten eerste moet je ’s ochtends altijd beginnen met Tijd Voor Jezelf. Dat gaat zo:
- Je staat om 05.00 uur op. Op z’n láátst om 06.00 uur. Eigenlijk is 04.00 uur nóg beter. Dat is belangrijk, want dat doen alle succesvolle mensen, lees de boeken er maar op na. En alles wat succesvolle mensen doen, doen we na. Dat is bijna een soort Wet. En ook in praktische zin is dat vroege opstaan een conditio sine qua non: je zult straks zien dat je ’s ochtends zó ongelofelijk veel dingen eerst gedaan moet hebben (voor jezelf, voor jezelf – niet zeiken dus, hè?), dat je dat onmogelijk voor elkaar krijgt als je pas om 08.00 uur met je vadsige reet uit bed rolt, en nog het luie lef hebt om wel 2 x te blijven snoozen, tot 08:20 uur of zo. Kom op zeg! De ochtendstond… juist!
- Het aller-, aller-, allerbelangrijkste is dat je éérst je bed opmaakt. Echt, geloof me. Ze zeggen het allemaal. Ik weet niet waarom dat is, maar: als iedereen het zegt, en doet, zouden we wel gek zijn als wij het niet doen. Zoveel moeite is het niet.
- Koud douchen. Koud douchen. Koud douchen. Had ik al gezegd dat je koud moest douchen?
- De eerste uren vooral géén iPhone en email. Nee. Nee: echt niet! “Nee!”, zei ik, “afblijven, met je tengels!”
- Nee, je drinkt een glas lauwwarm water met citroensap (niet, ik herhaal: niet eten – we zijn natuurlijk aan het intermittent fasten, dus eten mag pas weer om een uur of één). Wat wel mag: je dagelijkse dosis supplementen (waaraan je businesscoach dankzij affiliate -waar-ie trouwens héél transparant over is- ook een graantje meepikt).
- Dan doe je eerst je ademhalingsoefeningen. Of je maakt de Zonnegroet, afhankelijk bij welk soort coach je zit, en vanuit wel perspectief hij of zij je onderricht. En, bij welke coach dan ook: je mediteert. Door te mediteren, leer je namelijk los te laten. Allereerst: je gedachten. Die je alleen maar in de weg zitten. Dat het moeilijk is, of op z’n minst lastig na 30 jaar hollen, rennen, vliegen, dat mediteren – ja, dat maakt dus niet uit, hè? En dat vrome monniken en goeroe’s uit het Oosten daar duizenden jaren training voor nodig hadden, ook niet. Tegenwoordig hebben we daar ‘tools’ voor. Apps. Zoals ‘HeadSpace’ of ‘Calm’. Of die nieuwste van die voormalige DJ waar ik het over had, die heel hip niet de eerste is, ook niet de beste, dus alleen maar * …kuch… * héél anders kan zijn. Supertof en superhandig. Het is een beetje als vroeger dat concept van Ravensberger: ‘Iedereen kan schilderen’. Iedereen Kan Tegenwoordig Mediteren. No more excuses. Dus: gewoon doen. Of nee: ‘doen’ staat haaks op mediteren. Shit! Doen is actie, waarbij je moet denken. En we mogen niet denken tijdens het mediteren. Kijk, daar gaan we al, met onze ‘apen’. Wat nu? Ach, laat maar. Niet teveel over denken.
- Daarna natuurlijk een paar push-ups en sit-up’s – iets met een tempel dat lichaam heet, enzo. Dat is belangrijk, na al dat ‘zitten’ bij het mediteren. Dat je lichaam ‘wakker wordt’. Dat alles weer ‘gaat stromen’. Zitten is sowieso het nieuwe roken, trouwens. Je kijkt dus wel uit. Bij het mediteren: “ah la…” Voor de rest van de dag heb je natuurlijk zo’n verantwoord sta-bureau – en ja: ik noemde het net al: affiliate. Daarnaast: je bent je natuurlijk in opdracht van je coach aan het voorbereiden op een Viking-run, een Mud-masters of een andere gestoorde fysieke inspanning – alles in het kader van je grenzen verleggen. Die vastgeroeste spieren en die 15 overbodige kilo’s zullen dus soepeler worden. En er af gaan, linksom of rechtsom.
- Dan pak je een boek – want je moet minimaal 60 boeken per jaar lezen, en dit is het moment. 60? Ja. Want dat is wat andere succesvolle mensen ook doen. En je weet het inmiddels, hè? Zonder morren doen we dat na. Ja, ook als je dyslectisch bent (daar zijn weer ‘tools’ voor – hè: no excuses, hè?) en als je een bloedhekel aan lezen hebt. Dan gebruik je maar Blinkist. Of Mentorbox – die apps zijn niet voor niks ontwikkeld, door entrepreneurs die net zo succesvol willen worden als succesvolle mensen.
- Na een stuk of twee, drie hoofdstukken, doe je aan ‘zelfstudie’. Dus via Udemy, Masterclass, The School of Life of Khan Academy volg je een deel van je online cursus. En je pakt gelijk nog een een TedTalk mee, die kan je maar binnen hebben (nee, niet van TedX Uden, TedX Winschoten of TedX Veenendaal, maar de echte, natuurlijk).
- Daarna is het tijd voor je Bullet Journal (wát… heb je dat nog niet?!). Onder welke steen heb jij gelegen, joh, de laatste 3 jaar?
- Als je de dag helder voor je ziet en de doelstellingen klip en klaar zijn, pak je je Pomodoro timer, en heb je 2 opties: de kikker opeten, of beginnen aan je ‘One Big Important Thing’.
- De kikker eet je op als je veel ‘buikpijnonderwerpen’ hebt – het beste is namelijk de dag beginnen met iets vervelends dat op je bordje ligt, direct weg te werken. Dan heb je dat maar gedaan.
- Let je er trouwens wel op dat je de hele tijd wèl Freedom aan hebt staan, en daarmee al je apps en sites geblocked hebt? Dat leidt alleen maar af, al die dopamine aanmakende notificaties de hele tijd.
- En oh ja: kranten lees je ook niet. Die tijd hebben we gehad. Van nieuws worden we alleen maar somber, en of het echt is weet je tegenwoordig ook niet meer.
- Als je geen ‘frogs’ hebt om op te eten, ga je dus aan je ‘One Thing’. Dat is je Belangrijkste En Eerste Grote Taak. Zeg maar: dat wat beantwoordt aan jouw Missie & Visie (die heb je opgekregen van je coach als het goed is, check nog maar even wat dat was, in je Werkboek).
- Dankzij je timer neem je natuurlijk wel even om de 25 minuten pauze. Even de benen strekken. En nee: géén koffie. Dodelijk spul, man, doe niet zo gek. Puur gif. Thee, met gember, it is.
- Om 13.00 uur ga je wat wandelen, het liefst in de natuur, want daarmee moet je zoveel mogelijk verbinden. Hoe je dat doet als je 3 hoog achter in de Bijlmer woont, zoek je maar uit.
- Na het wandelen, mag je (eindelijk!) eten. Koolhydraatarm, natuurlijk. Of Ketonisch, dat hang af van wat Lifesum je adviseert. Makkelijkste om te onthouden is: géén aardappelen, rijst of brood. Gewoon lekker veel vlees of vis, anders een paar eieren, en veel, héél véél groene groente.
- Na het eten doe je een dutje, maar dat heet tegenwoordig een ‘Powernap’.
- Als je wakker bent, mag je mail checken en beantwoorden. Uiteraard via een slim en simpel systeem, waarmee je elke dag weer op ‘inbox zero’ uitkomt. Lukt dat één dag niet, dan is er geen man overboord. Zolang je je maar houdt aan het credo: ‘elke dag 1% verbetering’ is ook al goed. Succes is immers de optelsom van iets dat je continue doet, oefent, in de praktijk brengt- geen resultante van een eenmalige inspanning. Je moet de lat immers ook niet té hoog leggen: perfectionisme is dodelijk voor je productiviteit. Lean denken doen we ook niet voor niks, en ‘design thinking’ is ook uitgevonden om mensen die liever iets niet in één keer goed doen, toch nog een goed gevoel te geven.
- Dan moet er weer gewerkt worden, maar niet meer aan je One Thing. Nu is het tijd voor taken die wat minder concentratie vergen – en je vergeet niet om dat volgens het Getting Things Done systeem te doen, natuurlijk. Afhandelen, Delegeren of Weggooien – heerlijk!
- Dat ‘werken aan je andere taken dan je One Thing’, komt waarschijnlijk neer op: werken aan je ‘personal branding’. Of aan ‘je zichtbaarheid’. Snap je dat Facebook, dat Instagram, dat Snapchat of vooral: dat Linkedin nog niet helemaal: geen punt. Bijna niemand weet wat-ie er mee aanmoet, met al die mogelijkheden. Maar gelukkig heeft je business coach je een paar online cursussen (pardon: ‘trajecten’) aangeraden van bevriende social media ‘experts’. Hartstikke handig, via een online omgeving en een geheime Facebookgroep met allemaal dezelfde losers als jij, die allemaal dezelfde vragen aan elkaar stellen, kun je op je eigen tempo, op je eigen tijd de webinars volgen. En leer je stapje voor stapje de ‘do’s’ en vooral: de ‘don’t’s’ – je zal eens iets fout doen, zeg! Dat jouw businesscoach een afspraak heeft met die experts, dat hij of zij 20% ‘kickbackfee’ krijgt van jouw omzet als hij of zij een ‘lead’ (dat ben jij dan, in dit geval) naar ze doorstuurt, dat maakt niet uit. Dat weet je, zo werkt het nu eenmaal. En als jij straks ook een succesvolle coach bent, doe je dat ook. Oh ja, nog een tip, in het kader van die zichtbaarheid en die personal branding, helemaal gratis: noem je vooral overal ‘entrepreneur’, en geen ‘ondernemer’. Of erger nog: ‘ZZP’er’. Je bent geen ondernemer, want dat waren vroeger mensen die met hun poten in de klei stonden, die echt risico namen en ècht hun handen uit de mouwen staken. Nee, je bent ‘entrepreneur’, ook als je pas 23 bent- dat is vager, staat veel sjieker, is een opmaat tot het Walhalla van ‘serial entrepreneur’ èn… het zorgt nu alvast voor beter SEO-resultaten als je straks ook de Engelse markt gaat bestormen.
- Als die zichtbaarheid al helemaal tip-top is (minimaal 1,5K volgers op Insta), en je geen social media cursus nodig hebt, dan werk je maar aan je ‘product-markt combinaties’. Ja, logisch, want klanten heb je nog niet. Je coach heeft beloofd dat die ècht, heus gaan komen, maar zolang je die nog niet hebt, en je dus niet inhoudelijk je vak kunt uitoefenen, kun je die tijd die je overhebt maar beter aan jezelf besteden, dan achter werk aangaan. Achter werk aangaan, is sowieso héél erg 2013. Immers: als jij in lijn met je identiteit en je Missie & Visie leeft, dan komen die klanten vanzelf op je af. Zegt ‘The Law Of Attraction’. En zegt je businesscoach. Dus: dan is het waar. Nog even over die ‘product-markt combinaties’: dat is dus jouw aanbod, zeg maar jouw expertise, dat je aan een bepaalde niche kunt aanbieden. Dat waar ‘de wereld’ (die 134 mensen) op zit te wachten, en waar jij zo voor geleden hebt om ‘expert’ in te worden. Let er wel op dat je niet teveel geld vraagt voor je eerste ‘product-markt combinatie’ – het gaat erom dat je zoveel mogelijk aan ‘up-sell’ doet, richting je ‘High End’ aanbod. Het Ultiem Denkbare & Hoogst Haalbare. Mocht je niet snappen dat zo’n ‘product-markt combinatie’ eerst voorafgegaan wordt door een goeie Positionering en een goeie Propositie – geen punt. Dat snapt je coach ook niet. Die heeft nooit voor marketing gestudeerd, dus je gaat ècht niet zakken bij hem of haar als je iets inlevert wat nergens op slaat.
- Aan het eind van de dag ga je naar de sportschool. Of nee: de crossfit box, natuurlijk. Grote kans dat je daar je businesscoach ook nog tegenkomt, natuurlijk: fijn!
- Onderweg naar het sporten en van het sporten naar huis terug, luister je natuurlijk naar een Podcast – waarschijnlijk één waarbij jouw businesscoach in de ‘uitzending’ zit van een andere businesscoach – tien tegen één gaat het dan over ‘High End’ klanten of ‘Passief Inkomen’. Wat fijn is aan een Podcast trouwens, is dat je telkens dezelfde mensen tegenkomt in elkaar’s Podcast. Als de één bij de één heeft gezeten, is het bon ton om in ruil ook in die van de ander te verschijnen. Zo houden we het clubje lekker exclusief, spelen we elkaar de bal toe en zorgen ervoor dat de luisteraars niet aan je ontkomen. Het is eigenlijk een soort landingspage waar je niet uit weg kunt klikken – maar dan met audio.
- Na het sporten doe je weer een bakje vlees en groenten, en dan is het tijd voor je sociale leven (niet meer werken, hoor!). Of nee: wacht! Het is donderdag. Dus: tijd voor je wekelijkse ‘Mastermind’. Fuck, dat betekent dus: wèl werken. Want naar je ‘Mastermind’ wil je geen modderfiguur slaan. Een ‘Mastermind’ is namelijk dát clubje mensen uit je persoonlijke netwerk dat je nog wel over hebt gehouden, aangevuld met 1 of 2 ‘Heel Bijzondere & Succesvolle Mensen Uit De Tweede Graad Van Je Persoonlijke Netwerk Die Je Bewondert En Eigenlijk niet Durfde Te Vragen, Maar Waar je Dankzij De Motiverende Woorden Van Je Business Coach Toch Een Mailtje Aan Durfde Te Sturen’. Iedereen heeft overigens een Mastermind. Je businesscoach zelf ook. Je Mastermind gebruik je voor Kwetsbare Onderwerpen, waar je eigen businesscoach geen tijd voor of zin in heeft. Of geen antwoorden op heeft, omdat de vragen Echt Ergens Over Gaan. En – oh k#t, je hebt het niet voorbereid – vanochtend veel te druk met die ademhalingsoefeningen natuurlijk, en daarna met je One Big Thing. Nou, daar ga je. Even ‘luisteren naar je buik’, en je afvragen waar je ècht mee zit. En dan maar door die zure appel heen.
- Bij thuiskomst (als je een beetje ballen hebt, kom je de Mastermind elke donderdagavond fysiek onder ogen – lukt dat niet, dan is er altijd nog Zoom) let je er op geen tijd meer achter een scherm door te brengen – niets zo funest voor een goed slaapritme, als dat blauwe licht de hele tijd. Veel beter is het om nog even je bullet journaal bij te werken, en je te focussen op wat je morgen te doen staat (tip van de sluier: precies hetzelfde). Je hebt immers nog steeds geen klanten. Nee, morgen ook nog niet.
- Dan is het alweer tijd voor je Oefening In Dankbaarheid – wee je gebeente als je die overslaat! Als je daarmee klaar bent, visualiseer je nog even je Hogere Doel, en valt lekker in slaap – in de wetenschap dat je iWatch je slaapcyclus nauwgezet bijhoudt. Morgen weer een dag.
Zo, dat was het. Scheelt je weer €27,95 (voor toegang tot de ‘toolbox’), €279,50 (voor een online cursus) of €2.795 (voor een zogeheten ‘1-op-1’ met je coach).
En nee: niet zeuren hè? Als je ook nog een gezin hebt met kinderen die naar de opvang of naar school moeten, of een partner om rekening mee te houden.
Of als je vuilnisman bent, en elke focking ochtend om 04.00 uur moet verzamelen met de andere jongens bij de wagen. Of als je ligt te revalideren in een ziekenhuis, of ongelukkig genoeg elke dag ook nog even rekening hebt te houden met een nierdialyse. En mocht je toevallig depressief zijn, die maand, dan is het jammer. Dat is namelijk helemaal niet waar, dat is slechts een kwestie van ‘een verkeerde mindset’. Hetzelfde geldt voor als je dakloos bent, en je enige zorg is een onderkomen voor de komende nacht – of je volgende shot.
Het is vrij simpel: programma’s van businesscoaches zijn er alleen voor singles, die ook nog eens zelfstandig ondernemer zijn en dus hun eigen tijd kunnen indelen.
Gelukkig geldt dat zo’n beetje voor alle 17 miljoen Nederlanders, dus het is maar mooi dat we dan binnen 2 à 3 jaar allemaal hetzelfde zijn. En hetzelfde leven. Er gaat immers niets boven middle of the road – uitzonderingen op de regel zijn alleen maar lastig.
Die.
Kan.
Je.
Niet.
Controleren.
Deel 6: ‘Ooit verloren ze alles. Heel erg, was dat, heus’
Als je geen verhaal hebt, waarmee je mensen werkelijk kunt overtuigen, dan moet je een verhaal maken. Zeker in deze tijden, waarin ‘story telling’ uitgegroeid is tot een heuse discipline binnen het brede pallet van wat er inmiddels dankzij ‘online’ aan marketingtools beschikbaar is.
Het is alleen een beetje jammer, dat je voor het maken van een goed verhaal wèl een beetje creatief moet zijn. Honderden tools en duizenden kanalen, of niet.
En: dat is maar weinigen gegeven.
We zien dat vooral aan het aantal dramatische wendingen dat hetvorige leven van de businesscoach 9 van de 10 x nam, voordat hij of zij pas ècht ging luisteren naar Z’n Roeping. Je kent het wel, dat soort biografietjes dat je dan op de site vindt onder ‘Over Mij’. Ze lijken ook allemaal een beetje op elkaar.
Het belangrijkste is: het moet altijd Een Beetje Erg zijn.
Een ‘beetje’, omdat tè erg ook weer niet goed is. Dat is niet geloofwaardig. Het moet wel dicht bij de doelgroep, bij de lezer liggen – die moet zich erin herkennen. Anders denkt-ie niet: “Shit, wat heftig zeg, maar… dat lijkt mijn leven wel. Wat hij daar beschrijft, wat hij meegemaakt heeft, dat maak ik nu ook mee! Wat toevallig… Ongelofelijk, maar… als hij daar bovenop gekomen is, dan moet mij dat toch ook lukken?”
En dat is natuurlijk precies de bedoeling. Alles draait immers om conversie – ook, of juist het ‘Over Mij’.
We noemen dat: De Kentering. Het moment dat de coach meemaakte, waarop- ie dacht: “En nu is het genoeg, nu ga ik eindelijk iedereen helpen met al mijn opgedane wijsheid!”
Omdat het allemaal niet tè erg mag zijn èn omdat het moet aansluiten bij de ‘propositie’ van de coach (die vind je dan weer in zijn of haar producten, de programma’s dus) en de niche waar hij of zij zich op richt, tref je veel van die verhalen dan ook allemaal aan in hetzelfde format.
Dat format gaat ongeveer zo:
Eerst ging alles goed. Om niet te zeggen: crescendo.
De coach was gelukkig, werkte hard, verdiende veel centjes.
Het leven lachte hem of haar toe.
Een mooi huis, een dikke auto, een knappe vrouw of man, 4 x per jaar op vakantie.
Dat werk.
Maar: er kriebelde toch iets. Het zat hem of haar niet lekker. Het was allemaal zo, tja, zo oppervlakkig. Zo voorspelbaar. En op een gegeven moment heb je Ibiza ook wel gezien. En je vrouw ook.
Dan wordt er aan de coach-in-spé getrokken. Door z’n Werkelijke Doel. Door haar Hogere Missie. Eerst zachtjes, maar dan steeds harder. Maar: hij of zij wil niet luisteren. Dus moet-ie maar voelen. En flink ook. Dus.
Hij of zij wordt verlaten. Of eigenlijk meer: in de steek gelaten. Dat staat zieliger. Vanaf dat moment treedt Murphy’s Law in werking.
Alles stort in.
Alles komt op hetzelfde moment.
Hij of zij gaat dus ook nog failliet.
En wordt ziek.
Iets met een burn-out of iets anders ongrijpbaars natuurlijk – kanker zou te heftig zijn, de kans is groot dat je dat niet overwint en dan kan je geen voorbeeld meer zijn. Dan nog: daar spot je niet mee.
Op een gegeven moment komt de coach-in-spé op een inzicht (dat inzicht moet wèl te maken hebben met zijn of haar latere aanbod, natuurlijk!) Bijvoorbeeld: dat de muisarm waar hij al jaren last van heeft, en waardoor-ie niet uit zijn faillissement op kan krabbelen, natuurlijk Een Teken is.
Een Teken dat hij andere ondernemers moet gaan helpen met een muisarm! Hij (of zij) gaat zich ontwikkelen. Doet cursussen, workshops. Hij (of zij, ik blijf consequent) vindt een coach.
Meestal is dat L. (ik noem immers geen namen), die hem (of haar) inspireert, met haar boekje 100.000 euro Omzet Binnen Een Jaar (of zo), en hem meegeeft dat je je alleen maar op zogeheten ‘High End’ klanten moet richten. Dat je één riedeltje moet hebben, dat je één keer online zet, en waardoor je nooit meer hoeft te werken.
Hij (of zij) betaalt veel geld voor een traject, en wordt zelfs ‘gecertificeerd’.
Nu kan het èchte leven beginnen! Maar: eerst gaat het nog helemaal niet zo goed. Wat de coach (nu niet meer in spé – hij of zij is zelfs al ingeschreven bij de KVK) ook doet, er komen maar geen klanten.
De paniek wordt groter, de geldzorgen erger, het verdriet extreem.
Net op het moment dat hij of zij zijn of haar huis uitgezet gaat worden, komt de redding: een andere workshop! Over hoe je het internet voor je kan laten werken. En dan opeens: boem!
Er is bijna geen ondernemer meer in Nederland (met een muisarm natuurlijk, dat is immers de niche), die inmiddels niet geholpen is door de coach.
Duizenden ondernemers met een muisarm heeft-ie aan de gang gekregen, gemotiveerd, geïnspireerd en alle ‘duizenden’ verdienen ze nu een goede boterham. Met twee vingers in hun neus (van de hand aan de niet-muisarm), met slechts twee of drie uurtjes werken per dag.
Met de coach zelf gaat het inmiddels ook weer goed (en dat zien we ook op Instagram).
Nog steeds gaat hij of zij naar Ibiza. Maar nu niet meer om te hoeren of snoeren, te slempen of snuiven, of te winkelen. Nee, hij (of zij) heeft nu het andere deel van het eiland ontdekt, waar hij (of zij) ‘business retreats’ geeft, samen met gelijkgestemde business coaches. Voor een paar duizend euro, maar.
De coach is zelf ook weer gelukkig in de liefde.
En omdat alle ondernemers met een muisarm inmiddels geholpen zijn, heeft hij (of zij) weer een nieuwe niche ontdekt: de ondernemer die ‘struggelt, met het ‘samengestelde gezin’. Net als hij of zij, natuurlijk (weet je nog: het moest dichtbij liggen).
Daar gaat hij (of zij) nu zijn of haar pijlen op richten. Want zo moeilijk is dat niet. De coach heeft zijn (of haar) business immers zó opgezet, dat het schaalbaar is. En inwisselbaar.
En daarom is dit ook voor jou bereikbaar.
Met mijn zorgvuldige uitgedachte programma’s.
Aarzel niet, zet vandaag nog de eerste stap.
Het is nu early-bird, over 3 dagen is alles 3 x zo duur.
En maak je ook geen kans meer op het GRATIS ‘foto-moment’, met mij – na afloop.
En oh ja, vergeet mijn e-book niet te downloaden.
Want anders heb ik je emailadres niet.
Voor.
In.
Mijn.
Funnel.
Deel 7: ‘De hardnekkige mythe van het Passief Inkomen’
Het vreemdste woord in de Nederlandse taal, dat nu toch zeker al een jaar of 6 rondwaart zonder dat iemand daar iets over zegt, is ‘Passief Inkomen’.
Ik heb besloten daar iets aan te doen. Aan het feit dat niemand er iets over zegt, ja. Om te beginnen. Maar ook: aan het oogverblindend domme kuddegedrag dat zo’n woord überhaupt teweeg brengt.
Er is geen businesscoach die je er niet naartoe lult.
‘Passief inkomen’ is tegenwoordig Het Hoogst Haalbare.
‘Passief inkomen’ is een must. Als je tegenwoordig geen ‘Passief inkomen’ hebt, of er niet naar streeft, ben je al bij voorbaat opgegeven.
Kom op, mensen.
Doe normaal.
Denk even na.
Alleen het woord al. In grammaticale zin, hè? Of etymologische, ik weet niet hoe dat heet, I don’t care – excusez le mot.
Laten we even goed kijken. En ontleden.
‘Passief’ betekent letterlijk: ‘lijdelijk, niet-actief’.
‘Inkomen’ betekent: ‘dat wat er (aan geld) binnenkomt; loon, salaris’.
Nu ben ik allesbehalve Bijbelvast, of orthodox (je moest eens weten). En hoewel er geschreven staat “In het zweet des aanschijns zult gij uw brood verdienen”, begrijp ik ook wel dat we inmiddels een paar duizend jaar verder zijn. En het tegenwoordig allemaal wat makkelijker gaat.
Maar: ik ben ook niet van gisteren. En in mijn beleving is het nog altijd zo dat ‘dat wat er aan geld binnenkomt’, een resultante moet zijn van een bepaalde inspanning. En dat staat haaks op passief. Toch?
‘Passief inkomen’ is, alleen al grammaticaal gezien, niets meer dan een contradictio in terminis – een tegenspraak in zichzelf.
Dan nog: we hoeven er niet eens als Neerlandicus naar te kijken. We kunnen ook gewoon ons gezond verstand gebruiken. De enige vorm van passief inkomen die ik me kan voorstellen, is een uitkering. Daar hoef je niks voor te doen, hoewel die bewering in zichzelf ook weer arbitrair is.
Een uitkering hebben omdat je ziek bent, heeft waarschijnlijk heel wat (onvrijwillige) inspanning gekost. Een uitkering hebben omdat je werkloos bent, leidt ook niet per sé tot niks doen. Je hebt sollicitatieplicht. Je moet de hele dag alle reclamefolders spellen voor de aanbiedingen en de goedkoopste en meest efficiënte route plannen met de bus. Of je bent uur in, uur uit bezig om op de een of andere manier uit de situatie te ontsnappen.
En ‘oud geld’, dan? Als je 50 miljoen erft, en je kan makkelijk van de rente leven, dan hoef je toch niet te werken? Dat is toch passief inkomen?
Nou, verre van, volgens mij. Het lijkt mij dat je de hele dag bezig bent dat vermogen in stand te houden, niet te verliezen of zelfs te laten groeien. Een dagtaak, me dunkt. En laten we vooral niet vergeten dat er ooit iemand in de familie is geweest die zich halfdood heeft gewerkt om die centjes bij elkaar te harken. Niks passiefs aan.
Ik ken een aantal mensen die het ‘goed gedaan’ hebben. Die hebben een keer iets verzonnen, en als ze zouden willen, zouden ze daar stil van kunnen leven.
Maar: dat doen ze niet. Het zijn namelijk ondernemers. Dat zijn geen passieve mensen. Dus die gaan dóór.
On top of: ik doe ze nu eigenlijk te kort. Met: ‘die hebben een keer iets verzonnen’. Want dat mag wel zo zijn, daarna hebben ze zich de tandjes gewerkt om dat wat ze verzonnen hadden, ook de wereld in te krijgen. Het heeft ze talloze slapeloze nachten bezorgd.
Badend in het zweet. Jaren van hun leven. Her en der zelfs een huwelijk.
Wat nou: passief inkomen?
Het klinkt natuurlijk allemaal mooi. Dat je ‘iets online moet zetten dat zichzelf verkoopt’. Of dat je ‘iets moet verzinnen waardoor je royalty’s krijgt’. Of dat je ‘iets één keer moet maken, maar dan zo schaalbaar dat je het wel 1000 x kun verkopen’.
De waarheid is anders. Er is niets ter wereld dat zichzelf verkoopt. Er bestaat geen zwaarder werk dan iets zó origineels te verzinnen dat het royalty’s oplevert. En zelfs dat ‘ene’ ding dat je schaalbaar maakt, zal een keer verzonnen, ontwikkeld, gemaakt, geproduceerd moeten worden. En iets duizend keer verkopen gaat je erg veel tijd en werk kosten, achter je computertje, om al die Facebook advertenties te targetten, die Instagram Stories te maken en die Linked- in updates te schrijven.
Dat is gewoon werk, hoor.
Bovendien: er zit nog een rare gedachtekronkel in de combinatie ‘passief inkomen’ en ‘ondernemen’ (dat wat je eigenlijk zou moeten leren van je business coach).
De meest succesvolle ondernemers doen het niet voor het geld. Die doen het omdat ze er lol in hebben, omdat ze de wereld anders bekijken, omdat ze vinden dat iets slimmer of beter kan, omdat ze niet begrijpen dat iets er nog niet is. En vaak gewoon ook omdat ze niet anders kunnen.
Het succes, en daarmee het geld, komen dan vanzelf wel. Zo werkt het.
Als jou als nèt startende ‘entrepreneur’ door je businesscoach wordt bijgebracht dat je zo snel mogelijk moet streven naar zoveel mogelijk ‘passief inkomen’, dan gaat er iets fout. Dan ben je met geld bezig, in plaats van een goede ondernemer te worden. En dat werkt niet.
Voor geld moet je werken. Linksom, of rechtsom. Zo simpel is het.
Maar als je daar geen zin in hebt, dan kan je natuurlijk altijd nog businesscoach worden. Anderen mensen gaan vertellen hoe de wereld in elkaar zit.
En.
Dat.
Dan.
Duizend.
Keer.
Deel 8: ‘Personal Branding als levensstijl’
Het kan aan mijn leeftijd liggen, hoor.
Maar de laatste jaren heb ik steeds vaker, als ik het Ad.nl, De Telegraaf of Nu.nl lees, dat ik denk: “Maar wie is dat dan?”
BN’er zijn is tegenwoordig een vak, een doel op zich.
Het maakt niet meer zoveel uit wat je gedaan of wat je gepresteerd hebt. Als je maar zorgt dat je vaak genoeg genoemd wordt (een nieuwe liefde, een gestolen Rolex, een nieuwe auto, een rechtzaak), in quizzen en spelletje opduikt, een Instagram account met minimaal 20K volgers hebt, 3 x per week voor een bord met logo’s op een première staat en af en toe een sympathieke uitglijder maakt op Youtube met een zichtbare tepel – dan kom je met een beetje doorzettingsvermogen na een paar jaar wel in de juiste regionen. En kan je er geld voor gaan vragen. Voor dat niets doen en niets zijn.
Zo moeilijk is het niet – dankzij het internet. Kwaliteit, talent, originaliteit en vakmanschap doen er tegenwoordig geen reet meer toe: zichtbaarheid is het hoogste goed.
Zo is het ook een beetje met businesscoaches. Businesscoaches zijn eigenlijk de nieuwe Bekende Nederlanders.
Als je dat wilt worden, dan is er eigenlijk maar één route: al je tijd en geld in personal branding stoppen. Personal branding is eigenlijk: jezelf mooier en beter voordoen dan je bent en het vooral niet hebben over de resultaten die je voor je klanten boekt. Maar wel: veel over jezelf. Het is niet alleen een marketingtechniek – voor sommigen is het een heuse levensstijl.
Twee jaar geleden werkte ik er voor één (ik zei het al: ik ben verre van perfect, ook ik heb een leercurve) die ik continue moest vertellen: “…joh, hou nou eens op met die selfie’s de hele tijd, dat ik-ik-ik op social media… als coach moet het jou toch om je klanten gaan, wat je hen brengt, het is toch niet de grote Mister X-Show hier…”.
Maar wat ik ook zei: het leek met de dag erger te worden. En het ging ook de hele dag door.
Dan weer een selfie met hoe geweldig-ie niet bezig was, schrijvend aan z’n nieuwe e-book. Dan weer een dat-ie onderweg was naar een ‘supergave talk’, waarvoor de menschen hem toch maar mooi gevraagd hadden. En dan weer één met z’n team, om aan te geven dat-ie zo ‘afhankelijk is’ van anderen. Maar ondertussen wèl zelf in het midden staan, prominent op de voorgrond.
Doodmoe werd ik ervan. Met een werkelijke missie had het weinig te maken, of narcisme moet je businessmodel zijn.
Twee maanden duurde het, de samenwerking. Ik kan het gewoon niet.
Ook leuk tegenwoordig: de hausse aan meisjes die liever model hadden willen worden. Of die maar niet genoeg volgers bij elkaar kregen om zich officieel influencer te kunnen noemen. En die dan maar arme ZZP’ers lekker gaan maken over onderwerpen als mindset, je relatie met geld, High End Programma’s en opschalen zodat je je inkomensplafond overwint. Ik zou geen namen noemen, maar dat betekent niet dat ik geen plaatjes mag laten zien.
Plaatjes zijn sowieso het handelsmerk van dit type businesscoach. Het is allemaal prachtig uitgelicht, goed doordacht, professioneel gephotoshopped en omdat ik toevallig uit dat vak kom, weet ik dat zo’n fotoshoot minstens een halve dag duurt – en dan heb ik selecteren van de beelden die het gaan worden, nog niet eens meegerekend. Ik denk dan: “…het kan niet anders dat je dus de hele dag een fotograaf met je meezeult, en de hele dag alleen maar bezig bent de juiste setting, het juiste licht en de juiste kleding – in plaats van met je klanten”. Kost een hoop geld, ook. Maar ja, dat kan er vast wel vanaf. Er is natuurlijk geen inkomensplafond.
Mocht je zelf ook overwegen om dat pad in te slaan, dan is het goed om te weten dat je bij je foto’s afwisselend contemplatief moet zijn (en eindigen met een vraag aan je lezers) of een herkenbaar probleem moet schetsen waar veel ondernemers tegenaan lopen, en daar dan aan het eind van je update een oplossing voor bieden. In de vorm van een event. Of iets anders dat je wilt verkopen.
Of het bonter kan? Ja hoor. Er was ooit een coach waarvan ik dacht: “Hé, dat is een uitzondering op de regel, die zou het weleens ver kunnen gaan schoppen”. Maar ook daar sloeg het virus van ijdelheid toe.
Laatst kreeg ik een mailtje met daarin een uitnodiging voor zijn event. Voor 45,00 euro kon je geloof ik ‘gewoon’ komen, voor 99,00 euro kreeg je er een Werkboek bij, voor 199,00 euro mocht je met je Werkboek vooraan in de zaal zitten, voor 299,00 euro kreeg je er dan ook nog een lunch bij. En voor 499,00 kreeg je die hele dag een VIP-behandeling. Nu is dat allemaal tot daar aan toe – iedereen mag zelf zijn verdienmodellen en waarde bepalen, natuurlijk. Maar mijn klomp brak ècht toen ik de duurste versie las: voor 750,00 euro had je het VIP-treatment èn… mocht je met hem op de foto.
“Je mocht met hem op de foto”.
Lees het nog een keer.
Het staat er echt.
Ik heb het niet zelf verzonnen.
Tweehonderdvijftig euro èxtra voor een foto die je natuurlijk gaat delen op social media, zodat je weer reclame voor hem maakt.
Wat een gotspe.
Zijn dit uitzonderingen op de regel? Welnee.
Bijna iedereen in businesscoachesland doet er aan. Wat ook best logisch is: ze hebben in de regel geen ‘eigen’ verhaal, geen unieke propositie, geen onderscheidend product, dus als dat ontbreekt is de enige vorm van marketing die overblijft: personal branding.
En je moet nu eenmaal wat, als je de 500K per jaar wilt halen.
In plukjes van
50,00,
500,00,
2.500,00
of 5.000,00 euro.
Deel 9: ‘Komt Een Business-coach Bij De Voedselbank – ow, wacht’
Als je gouden bergen belooft aan je klanten, moet je zelf niet op een kale heuvel wonen.
Dus als het goed is, ben je zelf het beste bewijs van ‘jouw’ (*…kuch…*) methode. Het levende bewijs, zelfs. En dat laat je dan ook zien.
Te pas.
En te onpas.
Ik weet niet of het jullie al eens is opgevallen, maar de businesscoaches in mijn timeline (althans: de weinigen die ik nu nog over heb), lopen vaker door Los Angeles, Londen, Madrid, Chiang Mai of Sydney, dan dat ze gewoon aan het werk zijn.
In Hoogeveen, Venlo, Culemborg of Schagen.
Logisch, natuurlijk: ze willen allemaal laten zien dat dit leven voor iedereen is weggelegd (“…ja, ook voor jou, als je maar wilt – schrijf je hier in op mijn nieuwsbrief!”). En ja: Tim doet het ook. Dus dan weet je het wel. Dan kan je niet achterblijven.
Ik zie alleen maar updates (tegenwoordig veel video, natuurlijk) van businesscoaches bovenop wolkenkrabbers.
Van businesscoaches op zeiljachten.
Van businesscoaches in dure restaurants.
Van businesscoaches op Venice Beach (op bezoek bij hún businesscoach).
Van businesscoaches op Balinese stranden (in een hangmat).
Van businesscoaches aan supergezonde gerechten (nà 13.00 ’s middags – we zijn immers nog steeds aan het intermittent fasten, natuurlijk).
Van businesscoaches voor volle zalen (met zo’n irritant huidkleurig wangmicrofoontje, waar ze dan later ook hun profielfoto van maken op LinkedIn).
Van businesscoaches in sportscholen (in extreem dure sportkleding, waar ook nog geen sportvlek op te bekennen valt en die net uit de strijkmachine komen).
Van businesscoaches in airport lounges (wachtend op weer een vlucht naar de zoveelste digital nomad hot-spot of haven waar ze op een cruiseschip stappen om met 200 medemillennials Instragram te kapen met #supergaande).
Van businesscoaches schrijvend aan hun ‘boek’ (*…kuch…*) op een zonovergoten terras op de Canarische Weilanden (let ook op het bijna achteloos neergelegde ‘Tribe of Mentors’ naast de overdreven dikke Podcast-microfoon).
Maar er is vooral veel wat ik niet zie.
En wat wèl bij het leven hoort. In elk geval bij het mijne. En bij dat van veel van mijn vrienden.
Ik zie bijvoorbeeld nooit eens de pijn van het eerste gebroken hart van één van hun kinderen, in groep 6.
Nooit eens de treurige halflege zaal, omdat-ie gewoon niet verkocht – dat event.
Nooit eens de vertwijfeling wanneer ze bij de bank weglopen, omdat een hypotheek er nog lang niet inzit met hun jaarcijfers.
Nooit eens de kapotte wasmachine, die het net begeeft op zaterdagavond, terwijl mam’s dat weekend juist de beurt had voor het hele voetbalteam van zoonlief dat glijdend in de modder onderuit ging tegen FC Schalkwijk – uit.
Nooit eens het verdriet van een uit de hand gelopen familie-vete, waar die lul van een zwager met twee halve liters Grolsch teveel in z’n mik weer zo nodig de knuppel in het hoenderhok moest flikkeren – waar iedereen toch al zo op eieren liep.
Nooit eens de irritatie van de A9, ’s ochtends vroeg al potdicht, terwijl je toch ècht om 09.00 die belangrijke meeting in hartje Amsterdam hebt – en ook nog een parkeerplek moet zien te vinden.
Nooit eens.
De stapel bonnen waardoor je het bos niet meer ziet, over de grond gespreid om nog iets van overzicht te krijgen, op de 31e, om 23.34, aan het eind van Q1, terwijl je boekhouder al 5 keer gebeld heeft omdat die BTW-aangifte nu toch echt de deur uit moet.
Nooit eens.
Het opstootje bij de Klantenservicebalie van de Ikea, waar een of andere mongool na anderhalf uur wachten je geld weigert terug te geven voor die Kallax waarvan hij beweert dat je die plank zelf gemold moet hebben – je overweegt hem nog net niet over de balie te trekken en hem tussen 6 van diezelfde plankjes te stoppen, terwijl je ondertussen voor de derde keer de naam van je zoontje door de intercom hoort schallen die natuurlijk nèt toen je aan de beurt was opgehaald wilde worden uit Smaland. Ballenbak of niet.
Nooit eens.
De zacht versleten joggingbroek, die je bij thuiskomst direct aantrekt – je knellende hippe sneakers uitschoppend terwijl je een pizza bestelt bij Thuisbezorgd en in je ooghoek de twee lege dozen van de twee vorige avonden nog op de deksel van de vuilnisbak ziet liggen. Naast de lege fles wijn, terwijl je nog zo met jezelf afsprak het dit jaar zeker tot 30 januari vol te houden.
Businesscoaches hebben geen kinderen.
Ze hebben geen sores.
Ze hebben geen kapotte spullen.
Ze hebben geen pijn, geen verdriet, ze worstelen niet met de Grote Levensvragen.
Ze komen nooit in het ziekenhuis.
Niet op de BSO.
Niet bij Monkey Town.
Niet bij de Lidl of de Aldi.
Niet bij oma.
En ze stappen nooit in de hondenpoep.
Als je het zo bekijkt, is het eigenlijk zielig.
Businesscaoches hebben geen leven.
Ze
Spelen
Er
Een.
Deel 10: ‘Podcasts, Retreats & Samenwerkingen All Over The Place’
Ergens begin vorig jaar, werd ik gevraagd door een beginnende businesscoach of ik ‘in zijn Podcast wilde’.
Ga weg, joh. Met je Podcast.
A: Wie ben jij dan dat er überhaupt iemand naar je Podcast luistert?
B: Waarom een Podcast?
C: Ik hou niet van Podcasts.
D: Ik wil niet met jou in een Podcast.
E: Waar gaan we het over hebben, dan? Voor wie is dat interessant?
Maar: inmiddels heb ik natuurlijk ook gezien dat het een niet te stoppen trend is. Nee, niet alleen de Podcast.
Het ‘de handen inéén slaan’, bedoel ik.
Bevochten businesscoaches elkaar voorheen nog op leven en dood in de arena die Facebook heet, inmiddels zijn ze wijzer geworden. Omdat het namelijk allemaal halve marketeers geworden zijn, natuurlijk (met nadruk op ‘halve’ – iets met een klok en een klepel) en ze dankzij het ‘scale-up’ denken alleen nog in aantallen kunnen denken, zien ze allemaal dat veel varkens (let op de woordspeling) de spoeling dun maakt.
Er is geen ZZp’er meer in Nederland die niet ergens een traject heeft gedaan, geen workshop bijgewoond heeft en dus niet ergens met zijn of haar mailadres in een Active Campaign funnel zit. Dan moet je wel heel hard trekken aan die leads, wil je ze nog tot betalende klant maken. Laat staan dat er nog een beetje ‘up-sell’ in zit.
Bovendien: iedereen heeft het trucje nu wel zo’n beetje gezien. En zelf kan je geen nieuwe trucjes verzinnen, want je kan überhaupt niks verzinnen. Je kan alleen maar afkijken.
Dus wat doe je dan, als (*…kuch…*) marketeer? Dan ga je je product verbijzonderen. Logisch.
Maar: dat wordt lastig. Want zo creatief ben je niet. En zoveel valt er niet te verbeteren aan jouw product of programma, kom op zeg.
Dan zit er nog maar één ding op, natuurlijk. Samenwerken met ‘lotgenoten’. Al die coaches die in dezelfde situatie zitten. Een verzadigde markt. Waarbij er ook nog eens waanzinnig veel overlap zit in elkaars mailinglijsten. Wat is er dan makkelijker om die dan maar helemaal bij elkaar te flikkeren en de verbijzondering te zoeken in een soort fusie van verschillende businesscoaches?
Niks.
Dus is iedereen dat nu aan het doen.
De muisarmbusinesscoach ‘teamt up’ met de voedingsbusinesscoach. Samen zoeken ze er nog een personalbrandingbusinesscoach bij en met hun medewerkers (ze hebben allemaal een ‘team’ namelijk, om het ‘bedrijf’ groter te laten lijken) bouwen ze een nieuw en ‘uniek’ ééndagsevent, waar elk van de drie een even groot inhoudelijk aandeel levert en elk van de drie er evenveel aan overhoudt. Ze huren een zaaltje, zorgen dat hun teamleden dit keer ‘no cure – no pay’ meewerken, en gaan als een gek mailen, bloggen, vloggen, podcasten en Instagrammen. Juist dat samenwerken spelen ze heel erg op in de communicatie, elkaar de hele tijd veren in de reet stekend en elkaar ‘taggend’ op Facebook. Samenwerken is het nieuwe concurreren, maar dan in de deel-economie.
We zien ze ‘aan het werk’ met het samenstellen van hun programma’s (let vooral op het bullet-journal dat prominent in beeld ligt). We zien ze bij elkaar op de koffie om ‘de puntjes op de i te zetten’. We zien ze bij elkaar in elkaars podcast en we zien ze tijdens een gezamenlijk bezoekje aan het geweldige theater dat ze afgehuurd hebben (“hebben jullie je tickets al geboekt – het gaat hard, volgende week stoppen we met de early bird prijzen”). Het enige verschil is dat dit keer geen selfies zijn. Want ze kunnen in elk geval elkáár fotograferen.
En oh ja: je krijgt dus 3 x hetzelfde “reageer-snel-de-kaarten-zijn-bijna-op- maar-ik mag-natuurlijk-korting-geven-speciaal-voor-jou” mailtje in je mailbox. Want ook jij bent zo’n eikel die zich ooit voor zo’n beetje alle mailinglisten inschreef.
Als dat een beetje loopt, dat ééndaagse event, dan maak je er een versie van die een week duurt. In het buitenland. Ja, met z’n drieën ook. Want geloof me: het financiële risico voor de organisatie van zo’n ‘retreat’ wil je niet in je eentje dragen.
En ik kan het weten.
In 2013 woonde ik een tijdje, deels, in de Algarve. Best lekker, voor een paar honderd piek in de maand huur je daar een villa met zwembad en tuin (èn tuinman!). Om de hoek van vliegveld Faro, waar je voor 6 tientjes vanuit Rotterdam naar toe vliegt. Van voordeur naar voordeur, ben je 4 uur reistijd kwijt. Da’s minder dan van Rotterdam naar Amsterdam op een gemiddelde doordeweekse file-dag, als je de pech hebt bij Leiden achter een kettingbotsing aan te rijden.
Daar zat ik dus nog weleens, te schrijven. In het zonnetje (ik wist toen nog niet dat ik dus eigenlijk een ‘digital nomad’ was – dat dat zo heette).
Omdat zelfs Portugal geen uitkomst bood tegen de horden mensen die constant koffie wilden drinken, besloot ik ze met z’n 10-en tegelijk naar mij toe te laten komen. Dat noemde ik de ’40-urige Niet Werk Week’, en ik heb er in totaal 3 gedaan. Wat een feest! Maar ja, dat ontstond gewoon vanuit praktische overwegingen, als een inval. Ik wist niet eens dat ik het eigenlijk een ‘retreat’ had moeten noemen.
Tegenwoordig word je als businesscoach niet meer serieus genomen als je je klanten niet minstens één keer per jaar meeneemt naar Ibiza, Sardinië of zelfs Cambodja. Dus ja, je moet wel. En omdat je zo’n week onmogelijk in je eentje vol kan lullen, met elke dag hetzelfde dunne verhaal, doe je dat natuurlijk met een paar gelijkgestemden. Die jouw verhaal ook vertellen, maar dan net iets anders.
En handig: kan je zelf ook nog eens een dagje vrij nemen. In de hangmat gaan liggen.
Het
Moet
Immers
Niet
Op
Werken
Gaan
Lijken
Dat
Coachen.
Deel 11: ‘Drie keer zoveel omzet – alleen niet voor jou’
Op de poorten van de Hel staat met koeienletters geschreven: Gouden Bergen.
Dat weet ik, toevallig, omdat ik er afgelopen week twee ondernemers nèt op tijd voor vandaan kon sleuren.
Die stonden al met één voet binnen. Om hun zuurverdiende centjes in onnoemelijk hoog tempo te gaan verbranden, in het vage vuur (let op de woordspeling) van de mooie beloftes van de zoveelste businesscoach die bij gebrek aan kunde maar weer een riedeltje programma’s met mooie namen aan het upsellen was.
Om vervolgens veel later dan afgesproken een soort vodje op te sturen dat voor een ‘Brand Book’ door moest gaan, waarbij 75% van de teksten van het web gejat was (geen geintje) en de andere 25% nog in het template stond van de vorige klant.
En deze maakte ik dan zelf mee, ik stond er met mijn neus bovenop.
Maar het aantal verhalen en ervaringen die me de laatste weken worden toegestuurd, liegen er niet om. Afgelopen zondag nog: een beginnende coach, net afgestudeerd aan één van de beste opleidingen in Nederland. Die met open ogen in de val loopt van iemand met een mooi verhaal. Die haar belooft dat ze het eerste jaar gelijk €100.000 omzet gaat draaien.
Het kind moet zich nog inschrijven bij de KVK!
Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik vind €100.000 best veel geld. Vooral om het aan iemand te beloven. Het zou anders zijn, als zo’n traject om €100.000 al in het eerste jaar te draaien, geen €8.000 kost, maar als zo’n businesscoach dan bijvoorbeeld het lef zou hebben om te zeggen: “Weet je wat? Ik denk dat het mogelijk is om €100.000 per jaar aan omzet te halen voor jou. Maar laten we eerst maar eens ergens beginnen. Ik ga jou helpen, en daar reken ik je een acceptabel bedrag voor. Wat jij ook kunt betalen, als startende ondernemer. En als je dan na een jaar €100.000 omzet hebt gedraaid, betaal je mij een bonus van €5.000 en 10% over het bedrag dat je bóven die ton zit. En ja, dan ga ik je ook nog helpen om die 100K een beetje slim te verdienen, en ervoor zorgen dat je kosten zo laag mogelijk blijven. Want omzet op zich zegt niks: 100K omzet tegen 130K kosten is natuurlijk niet rendabel…”
Maar: dat zeggen ze natuurlijk niet. De dames en heren businesscoaches.
Het is eigen volk eerst.
Eerst ik, en dan de rest.
Wat dan weer wordt verkocht onder het mom van: “…Ja, maar als je niet bereid bent om zo’n bedrag in jezelf te investeren, dan vind je dus eigenlijk jezelf niks waard…” Weinig mensen die tegen zo’n tergend en kleinerend argument bestand zijn, hoor.
Het businessmodel van de businesscoach, is vrij simpel.
Hij of zij verdient geld door jou te vertellen hoe je moet ondernemen. En blijkbaar is het nodig, voor hem of haar, om geld te verdienen.
Hij of zij steekt daar namelijk ook ongelofelijk veel tijd in, en werk.
Al dat ge-Facebook en ge-Instagram de hele tijd.
Het feit dat het nodig is om geld te verdienen, zegt natuurlijk ook wat. Dat maakt het aannemelijk dat er voorheen geen bedrijf is geweest, dat verkocht is, waardoor de businesscoach niet meer hoeft te werken.
Je kunt je dus afvragen hoe succesvol de meeste businesscoaches waren als ondernemer, vóórdat ze gingen businesscoachen. Wat ze zelf allemaal gepresteerd hebben. En hoeveel hun adviezen dus waard zijn.
Nee, ik zeg niks. Ik zeg alleen maar dat jij jezelf dat af kunt vragen.
Nu we weten dat de businesscoach dus business moet genereren met zijn of haar gecoach, weten we dus ook dat hij of zij achter de business aan moet. De hele tijd. De hele dag. Het hele jaar door.
Dat betekent dat jij voor de businesscoach gewoon een klant bent. Of beter gezegd: in eerste instantie een ‘lead’, of een ‘prospect’. Om één betalende klant te scoren, heeft de businesscoach gemiddeld ongeveer 10 leads nodig, waarvan er 5 afhaken en 5 prospect worden.
Zo bekeken is de businesscoach de hele dag bezig om achter leads, prospects en klanten aan te jagen, dus heeft hij of zij helemaal geen tijd meer over om jou goed te coachen – maar dat terzijde.
Goed, met een conversie van 10%, ziet de businesscoach alles en iedereen als lead. Continue, de hele dag door, overal waar hij of zij komt. En het enige waarmee ze je interesse kunnen wekken, is het beloven van 3 x zoveel omzet, 5 x zoveel winst, 10 x zoveel tijd, 20 x meer energie, 100 x zoveel volgers of 1000 x meer …ach, vul maar in.
Daarom is het ook zo vermoeiend als je ze ‘realtime’ tegenkomt – je komt al niet van ze af op je Facebook timeline, maar o wee als je ze tegen het lijf loopt op een netwerkborrel. Of in de kroeg. Of langs het sportveld.
De businesscoach heeft maar één doel: jou tot klant maken. Tenminste, als je ondernemer bent (en als je dat niet bent, zal hij of zij je gaan ‘inspireren’ om dat wel te worden – let maar op).
Nu dan, als de businesscoach dan de hele tijd zo druk is met achter zijn of haar eigen targets en omzetdoelstellingen aan te jagen, in hoeverre denk je dan dat hij of zij ècht met jou bezig is? Met jouw onderneming? Met jouw vragen, twijfels, kwesties, blinde vlekken en loop holes?
Inderdaad.
Niet.
De businesscoach die druk is met zijn eigen business, is geen goede businesscoach.
Punt.
Uit.
Zo. Dat is eruit. Binnenkort begin ik aan een nieuwe serie: ’10 Dingen Die Ze Je Niet Vertellen Over Reclamemaken, Voordat Je Er Aan Begint’. Reclamemaken ligt een stuk dichter bij mij dan de wereld van business coaching – waaraan ik, dat mag inmiddels duidelijk zijn, een aperte hekel heb (de uitzonderingen daargelaten). Het ligt dan ook voor de hand dat ik over reclamemaken een stuk liefdevoller ga schrijven, en er misschien zelfs wel een educatief element aan toe ga voegen. Je moet immers wat, met al die kennis en ervaring – delen en verspreiden is het minste dat ik kan doen.
En oh ja, ik wil nog iemand bedanken. Iemand die me onbewust ooit op het idee voor deze serie bracht: Sandra van Kolfschoten. Een paar jaar terug alweer schreef ze een geniale Facebook-update, die eigenlijk alles wat ik in deze 11 artikelen schrijf, in een paar zinnen samenvat:
“Zal ik jou leren
Hoe ik anderen leer
Hun omzet te verdubbelen
Met te leren
Hoe je anderen leert
Hun omzet te verdubbelen
En als je dan mijn gratis webinar kijkt
Waarin ik je leer
Hoe je anderen overhaalt
Om
Jouw gratis webinar te kijken
En je daarmee je omzet verdubbelt
Met technieken waarmee je mensen verleidt
Hoe ze mensen kunnen verleiden
Om te klikken
Op jouw pagina
Door ze te laten verlangen naar
Dat mensen ook op hun pagina gaan klikken ……
En tussendoor leer ik je ook
Dat je dit allemaal mag verdienen
Omdat je het verdient
Om jou te zijn
En hoe je dan andere mensen leert
Dat zij dit ook verdienen
En laten verlangen naar jou te willen zijn
Door ze te vertellen
Dat ze zichzelf mogen zijn
Een beetje van jezelf
En een beetje van maggielekkerpreciesnadoen
Je kunt dat lezen in mijn ebook
Waarin ik je leer
Om je eigen e book te maken….
Nou zo dus
zucht
Is iedereen nou nog niet
aan de beurt geweest met dit gedoe?
Dat de mensen OP zijn eindelijk
En
Dat we gewoon lekker elkaars
Vakantie foto’s kunnen liken
Niet gesponsord
Zoals de timeline er vroeger uit zag
Misschien ga ik daar
Maar eens een blogpostwebinarvlogvideoaddklikwipkip ding
Over maken…..
Of ik ga nog even naar het strand
Dat kan natuurlijk ook “
————————————————————————————————————
En oh ja, de disclaimer natuurlijk: elke vergelijking met bestaande personen berust soms op toeval, en soms ook helemaal niet. De meeste uitspraken en beweringen in deze serie artikelen komen volledig op het conto van de auteur, tenzij anders aangegeven. Ze kunnen op cijferniveau afwijken van de werkelijkheid, zij het waarschijnlijk minimaal. Alle observaties zijn persoonlijke meningen, en hoeven niet noodzakelijkerwijs te corresponderen met de waarheid. Die is vaak nog vele malen schrijnender, zelfs.
