Moeilijk, moeilijk, moeilijk.
Want als het om Amnesty International Nederland gaat, moet ik nóg strenger zijn dan ik normaal al ben in reviews.
Eigen schuld, had ik daar maar niet 8 jaar lang zelf mijn eigen lat voor moeten neerleggen.
Het is bepaald niet #pats #boem #rechttussendeogen, maar dat wil niet zeggen dat het niet slecht is.
Het is in elk geval wáár. Dat is al heel wat. En het is mooi gemaakt.
Het raakt, komt binnen. En print was natuurlijk het enige logische medium.
Maar: doet het ook wat? Of beter gezegd: gaat het wat láten doen?
Gaan mensen ernaar handelen? Geld overmaken? En dan? Wat doet Amnesty met dat geld?
Doet me een beetje denken aan een campagne die ik ooit samen met Maarten Bakker bedacht, en al aan het uitvoeren was toen die vliegtuigen de Twin Towers doorboorden – waardoor we de uitwerking direct staakten.
Dat was een ‘anti-martel concept’, waarvoor we geloof ik de eerste interactieve bioscoopcommercial ter wereld bedachten. Nog vóór het internettijdperk ons die mogelijkheden toestond.
Een film waarin je mensen gemarteld zag worden, van 90 seconden. Waarbij de titel of voice-over vertelde dat Amnesty voor elke 10.000 handtekeningen de film 1 seconden korter zou maken. En nee, app’s bestonden nog niet, dus er lagen dan een pen en een handtekeningenkaart op je bioscoopstoel.
Ik weet nog dat die ‘footage’ van de mensen die gemarteld moesten worden écht moest zijn, dus dat we op de een of andere rare manier beelden uit Rusland gesmokkeld kregen.
Anyways, genoeg ‘opa vertelt’ voor vandaag. Vandaag is vandaag.
En ik geloof dat ik deze campagne toch goedgekeurd had.
Maar de creatieve teams nog even had willen uitdagen om te kijken of er nog échte interactie uitgesleept had kunnen worden.
