Herbert van Hoogdalem

Meer Over

Van mijn 6^e tot mijn 12^e las ik na schooltijd de hele bibliotheek in Schiedam uit – vond ik interessanter dan met vriendjes spelen. De middelbare school in Vlaardingen vond ik saai, dus we maken een stap naar het moment dat ik 8 weken voor mijn eindexamen Gymnasium stopte met school. En me aanmeldde bij de Kunstacademie. Omdat ik besloten had om kunstenaar te worden. Waar ik uiteraard honend heengezonden werd – ik had niet eens een map.

Na het lezen van een interview met Paul Meijer in het blad ‘Man’, kwam ik erachter dat het vak ‘reclame’ bestond. Dat leek me wel wat. Dus pakte ik de Gouden Gids en mijn fiets, en bij het eerste bureau waar ik aanbelde zei ik: “Hallo, ik ben Herbert. Ik kom hier werken”. Dat werkte, en ik rolde de wereld van Peter Stuyvesant in.

Ik had het geluk dat mijn talent werd opgemerkt door de Groten in Het Vak, en na een korte driltijd brak ik op mijn 20^e door. En won ik mijn eerste Lamp (ik ben nog steeds de jongste aller tijden, geloof ik). Daarop volgde zo’n heftige en intense loopbaan in een vak vol glitter & glamour – en alle vooroordelen die je daar over hebt, zijn waar. Maal honderd, dan.

Op mijn 30^ste verdiende ik een half miljoen per jaar, was ik wereldberoemd, had ik aan elke vinger 10 vrouwen en was ik dood- en doodongelukkig. En oh ja: een enorme arrogante eikel geworden. Een vreselijk ventje, dat alles verdrong en verdoofde. De oppervlakkigheid van het ‘vak’ stoorde me, ondanks dat ik 8 jaar lang met veel plezier de communicatie van Amnesty verzorgde als een soort ‘aflaat’. Ik vond mijn werk dom, zinloos, niet uitdagend en ik groeide er niet van, leerde niks meer. Altijd al geweten dat het nooit mijn eindstation zou zijn.

Omdat ik aan mijn plafond zat, kon ik alleen nog maar mijn eigen bureau beginnen. Dat was mooi, want daar ging het goed mis. Het bureau werd een succes, maar ik wist nog helemaal niet wat ‘een eigen zaak’ eigenlijk inhield. En had het dus ook allemaal niet zo handig opgezet – wist ik veel? Een partner ging ervandoor met 6 ton en alle klanten, en ik kon opnieuw beginnen. En daar werd ik wakker: ik moest weer iets nieuws leren: ondernemen! En ook fijn: mijn vreselijk opgeblazen Ego was in duizend stukjes versplinterd. Hoog tijd.

Binnen 9 maanden verkocht ik het nieuwe bureau waarmee ik doorstartte aan Ogilvy & Mather, en werd ik directeur in Amsterdam. Verkeerde keuze: ik paste niet meer binnen zo’n grote organisatie nu ik geroken had aan de vrijheid. En de baas zijn, dat vind ik zo’n domme bezigheid. Heb ik helemaal geen tijd voor, joh. Hoewel ik voor 3 jaar had getekend, en daarna financieel onafhankelijk zou zijn, besloot ik voor mijn principes te kiezen toen ik van mijn baas in New York 100 mensen in Nederland moest ontslaan om de aandeelhouders tevreden te stellen. Daar ging ik mooi niet aan beginnen.

Een stuk minder rijk maar ook een stuk gelukkiger, vertrok ik naar Barcelona. Daar woonde ik 2 jaar, en had mezelf voorgenomen daar eens goed na te denken over de tweede helft van mijn werkzame leven. En hoe ik die moest gaan invullen. Dat lukte niet. Barcelona leidde me teveel af, en ik kon het niet laten. Om mooie en bijzondere projecten op te zetten met leuke mensen.

Eenmaal terug in Nederland, in 2005, wilde ik al gaan doen wat ik nu ga doen. Maar: ik durfde niet. Voelde me er nog niet aan toe. Dus deed ik wat ik altijd deed: ik greep terug naar wat ik kende. En begon wéér een bureau. Dat werd natuurlijk weer een succes (oud truukje), maar ik was – daar gaan we weer – doodongelukkig. Op 20 juli 2010 gaf ik dat bureau weg aan het personeel, en liep de zaak uit als vrij man. De afgelopen 6 jaar heb ik een beetje lopen kauwen op wat ik nu ga doen, en kwam ik erachter dat het verdraaid veel moeilijker is om jezelf op de kaart te zetten dan anderen.

Omdat ik al die tijd door God en de hele wereld gebeld werd om ‘koffie te drinken’ en allerlei plannen aan te horen (wat ik dan ook deed, en vervolgens ook de koffie nog betaalde), dacht ik dat ik zelf ook maar eens een keer moest gaan beantwoorden aan wat en wie ik werkelijk was: business coach.

Een hele stapel opleidingen, ervaringen, twijfel en een zoektocht naar hoe ik dat voor jullie zo begrijpelijk mogelijk kon overbrengen verder, ben ik in december 2016 eindelijk begonnen met mijn eigen ‘Heilige Moeten’.

Waarvan akte.

Ook best leuk om te vertellen.

Elke dag word ik om 05.00 u wakker. Standaard. Wat een feest, die eerste uren van de dag. Waarin iedereen nog slaapt en ik de wereld aan het werk kan zetten van achter de laptop.

Al vanaf mijn 14^e loop ik op cowboylaarzen. Of ze nu in zijn, of niet. Ik heb ook best veel paar om uit te kiezen.

Ik heb 3 kinderen bij 3 verschillende vrouwen. En nee, dat zijn geen ongelukjes.

Gemiddeld lees ik 4 boeken per week. Door elkaar, ja.

Het lijkt misschien of ik heel hard werk. Maar eigenlijk ben ik verschrikkelijk lui.

Met één simpele goocheltruuk krijg ik iedereen plat – ik kan eurostukken in mijn elleboog laten verdwijnen.

Ik hou ervan als mensen hun huiswerk doen. Dat doe ik ook altijd. Vind ik de normaalste zaak van de wereld, en getuigen van respect. Dus als je een afspraak met me hebt, maar je hebt dit niet gelezen – dan sta je al met 2-0 achter.

Handig om te weten als je met me gaat werken.

Ik werk graag voor ondernemers, niet zozeer voor organisaties, stakeholders of aandeelhouders. Hiërarchie zegt me niet zoveel, efficiency wel. Vandaar. Cliënten uit de bestuurlijke en ambtelijke wereld behoren niet tot mijn favorieten – ik hou ervan als mensen zeggen wat ze doen en bedoelen, niet van dubbele agenda’s of complexe politieke contexten. Daarnaast: jouw en mijn tijd zijn kostbaar, dus er moet wel een beetje geschakeld kunnen worden. Niet alleen vergaderd en vooruitgeschoven.

Ik voldoe nooit aan je verwachtingen, want ik kan geen half werk leveren. Dat betekent dat ik je verwachtingen altijd overtref. Daarmee hangt samen dat je de standaardprocessen die je misschien kent, moet vergeten. En dat ik ook heel wat vraag van de opdrachtgevers voor wie ik werk. In termen van lef, durf, geduld, inbeeldingsvermogen, out-of-the-box-denken, je nek uitsteken (ook intern!) en het durven inslaan van ongebaande paden.

Aan sociaal wenselijk gedrag doe ik niet. En ik ben ook niet politiek correct. Ik zeg wat ik doe, en ik doe wat ik zeg. Zo simpel is het. Ook kan ik niet anders dan zeggen wat ik er (echt) van denk – en ik verwacht dat op mijn beurt ook van mijn klanten. Als die waarheid soms hard is, bedenk dan altijd maar dat het mij om de bal gaat – nooit om de man.

De adviezen die ik geef, of de ideeën die ik bedenk, die bedoel ik ook echt zo als ik ze aan je presenteer. Letterlijk. Bijna op het autistische af. Dus niet ‘als voorbeeld van hoe het zou kunnen‘. Nee: als hoe het moet. Omdat het vaak ideeën zijn waarvan men zich afvraagt waarom niemand het eerder bedacht had, zijn dat vaak ook ideeën die nog nooit eerder gedaan en uitgevoerd zijn. Ik beloof altijd dat ik nooit iets presenteer dat niet kan, en heb dat dus ook van tevoren uitgezocht. Maar dat het iets arbeidsintensiefs gaat worden, daar kun je donder op zeggen. Dan moet je niet terugkrabbelen op het moment dat je ‘B’ moet gaan zeggen – want dan zorg ik dat ik je voor ben.

Ik hou van schakelen, en tempo maken. Dat maakt trajecten lekker kort en niet te duur – hebben we beiden iets aan. Dat schakelen en tempo maken, geldt voor mij ook in de onderlinge communicatie. Ik ga geen 3 dagen zitten wachten op een reply op een mailtje, bijvoorbeeld. En oh ja: ik ben 25 uur per dag online, maar bellen met mij heeft geen zin. Aan bellen doe ik niet. Mail, Whatsapp, Skype, SMS, Facebook: allemaal prima. Of live – nog beter. En liever.

Ik werk niet zomaar voor Jan & Alleman. Ten eerste moet de klus bij mijn persoonlijke waarden, ambities, opvattingen en idealen passen. Dat is het allerbelangrijkste. Daarnaast zijn er nog drie kernwaarden waar ik je op beoordeel: Great Creative Oportunities, Nice People, Shitloads of Money. Op z’n Hollands: ik kan top creatief werk met je maken, je hebt een enorme zak met geld en/of je bent een aardig mens. Van die drie moeten er altijd twee kloppen. Dus als je een geschikte peer bent en ik zie veel creatieve kansen, maar je hebt niet zo’n heel groot budget: ach… vooruit. Ben je daarentegen een enorme eikel en zit er geen enkele creatieve uitdaging voor me in, dan begin ik er niet aan – hoe rijk ik er ook van kan worden. Simpel, eigenlijk.

Aan vriendenprijzen doe ik niet. Al Pacino zei het al in The Godfather: “Friendship & business is like oil and water”. Met vrienden ga ik naar de kroeg of naar de film – als er gewerkt moet worden, wordt er gewoon betaald.

Ik werk niet voor bedrijven, merken en personen die gerelateerd zijn aan porno, wapenhandel, politieke en/of idealistische opvattingen die niet met de mijne stroken of merken die uiterst aantoonbaar bewust duurzame middelen ontkennen, dan wel misbruiken. Of je moet een stichting of organisatie zijn die daar juist tegen ageert.

Ik doe niet aan pitches. Althans: niet aan onbetaalde. Als je me inhuurt, huur je me in. En dus betaal je.

Herbert van Hoogdalem

Meer Over

Ook best leuk om te vertellen.

Handig om te weten als je met me gaat werken.

Hoofdmenu

De Kleine Lettertjes

Ondertussen op Twitter

Nieuwsbrief

Hoofdmenu

De Kleine Lettertjes

Ondertussen op Twitter

Nieuwsbrief

Hoofdmenu

De Kleine Lettertjes

Ondertussen op Twitter

Nieuwsbrief