“Wat denk jij, hadden we vanochtend even moeten bellen over de kledingkeuze en haardracht? Of is het voldoende dat jij een wit en ik een zwart overhemd draag?”

-.-

Wie kent het niet? Dat gevoel, als je ouder wordt, dat je steeds meer op je vader gaat lijken? In mijn geval, vecht ik er nog elke dag tegen. Tegen de schim die hij was, en z’n schaduw die me maar blijft achtervolgen. Of vooruitsnellen, meer.

Ik hoop met heel mijn vaderhart dat Q daar voorlopig nog geen last van krijgt. Hopelijk misschien zelfs nooit. Maar tegen de draairichting van het wagenwiel dat het leven heet, de raderen van generaties op generaties is het lastig ingaan.

Nu heb ik geprobeerd er alles aan te doen om hem niet mijn pad te laten bewandelen. Zoons die vaders achterna gaan, zijn zelden een goed idee. Vooral de voorbeelden uit de reclamewereld spreken boekdelen. Maar wat doet mijnheer, nu die eindelijk serieus aan de studie gaat? Inderdaad. Reclame.

Gelukkig is-ie stevig genoeg, voldoende in z’n eigen cirkel, om de mijnenvelden en hobbeltjes die ik tegenkwam, of zelf opwierp en omwoelde, te omzeilen. Om nog maar te zwijgen van zijn talent, weet je hoe lastig het was zoveel creativeit al die jaren te pogen weg te houden uit mijn kringen?

Ik ben onnoemelijk trots op hem. Meer dan ik in woorden kan vatten, en volgens mij zegt dat iets in mijn geval. Wat leuk ook, dat je gisteren kwam kijken. Bij papa’s ‘werk’.

Dat je me maar vele malen mag overklassen en voorbijstreven – ik zet al mijn kaarten op jou. ❤️