Je komt nog eens ergens, als Professional Outsider.

Dit keer op de golfbaan, in Purmerend. Er moet even gesleuteld worden aan Nazorg Borstkanker en Lucette Vermeijden, althans: aan haar positionering, en propositie.

Vandaar even uit de comfortzone.

En hoe!

Ik kan inmiddels een boek schrijven over dit heerlijke groepje aan tafel. Duidelijk dat ze hier elke zondagochtend afspreken. Om te golfen. Maar eigenlijk: om het leven even door te nemen.

Dochters die op het punt van bevallen staan.

Badr die gisteravond won.

De kou.

Kruisbanden die niet mee willen werken.

De door het ijs zakkende grachtenschaatsers.

Joop, die nu al voor de 3e week op rij verstek laat gaan.

Het gedonder bij de Telegraaf, nu dat verkwanseld is aan de Belgen.

Ajax, natuurlijk.

En Weelon.

Wat een prachtig cultuurhistorisch fenomeen, eigenlijk. Kan je zo een doctoraal Antropologie aan wijden, en dan cum laude promoveren. De vlucht uit Amsterdam, jaren 70, jaren 80. Naar deze uit de grond gestampte satelliet, waar het enige dat hen nog verbond met hun natuurlijke biotoop dat prachtige Jordaanese accent was (“… Hé, Petoorrr, ouwe reus…”).

Hard gewerkt, hun hele leven. De hypotheek nu wel afgelost, en ‘genietond’ van een welverdiend pensioen, waar makkelijk het lidmaatschap van deze club betaald kan worden, een seizoenskaart Ajax, 3 x per jaar een weekje Denia, Bodrum of Alicante en de kleinkinderen (met wie ze 2 uur per dag Facetimen) overvloedig verwend – omdat ze het zelf in hun jeugd niet zo breed hadden.

En waarom golf? Dat was vroeger toch zo elitair?

Volgens mij omdat hun helden van vroeger, Johan, Marco, Ruud en Frank, dat ook gingen doen. Nadat ze hun fenomenale balgevoel om leeftijdstechnische redenen op een kleiner exemplaar moesten gaan botvieren.

Iets anders kan ik niet bedenken. Of misschien wel, maar dat wil ik niet.

Zo is het goed.