Voor mijn doen was ik lachwekkend laat. Maar ik heb ‘m gezien, hoor. The Big Short. Een historisch document, natuurlijk. Een gat in je ontwikkeling als je die niet meekreeg.

Vanuit een cinematografisch perspectief, natuurlijk. Ryan Gosling is simpelweg fenomenaal (staat ‘m best goed, dat donkere haar). Steve Carell een verfrissende ontdekking, althans voor mij dan – de man die altijd achter loopt. En dan de immer ongrijpbare Christian Bale – dat die man daar geen Oscar voor kreeg. Onbegrijpelijk.

En oh ja, Brad. Die natuurlijk zelf ook zo nodig toch nog vóór de camera moest – jammer. Hij speelt altijd zo verschrikkelijk zichzelf. Maar dat komt goed, want het spel is uit. Begreep ik van Angie, vandeweek.

Terug naar waar het écht om gaat. Want er is meer. Veel meer.

Vanuit maatschappelijk/economisch en cultuurhistorisch perspectief, zou dit diamantje natuurlijk verplichte kost moeten worden in de lessen Economie 1, 2, Maatschappijleer en Geschiedenis op de middelbare school. En weet je wat? Laten we het maar gelijk bij Engels, Nederlands, Frans, Aardrijkskunde, Handwerken, Kunstgeschiedenis, Wiskunde, Scheikunde, Natuurkunde en Gym ook doen. Dat verplichte.

De absolute hebzucht, de verdorven zieke geesten, doelbewust en bij het volle bewustzijn spelend met een hellend vlak waarvan uiteindelijk miljoenen mensen zonder enige houvast weggleden, naar de verdommenis. En de bedelstaf. Waar hele landen, hele naties vanaf flikkerden en de totale wereldeconomie tot de dag van vandaag nog de wonden van likt. En maar niet uit het slop wil komen.

Was dat goed? Was dat nodig? Natuurlijk. Het systeem moest om, er komen nieuwe tijden. Niets beter dan dat het van binnenuit gesloopt wordt, met eigen gif.

Maar tragisch blijft het. En je zou dan denken dat ‘men’ er iets van geleerd heeft.

Niks is minder waar. Gisteren stond ik, of all places, in Schiedam te wachten op het Stationsplein. Geen beter moment om dan even het FD – off-line – door te bladeren, om maar niet geconfronteerd te worden met het leed dat Zwart Nazareth heet. Over verval, over geen houvast, over hellende vlakken gesproken.

Ik dwaal af.

Twee dingen troffen me. Een piepklein berichtje over Morgan Stanley. Ja, die ja.

“Morgan Stanley heeft in het derde kwartaal 57% meer winst geboekt dan in dezelfde periode een jaar eerder. Onderaan de streep hield de Amerikaanse zakenbank $ 1,6 mrd over, wat neerkomt op $ 0,81 per aandeel. Voornaamste reden voor de forse meevaller was een explosieve groei van de handel in vastrentende waardes. Deze week regende het al ‘beats’ op dit gebied, wat betekent dat Amerikaanse banken meer omzetten dan analisten verwachtten”.

Dat die bank überhaupt nog mag bestaan, is natuurlijk al een gotspe. Maar dat ze nog steeds bezig zijn met dezelfde handel en wandel, is gewoonweg van God los.

Verder: een interview met de wereldwijde HR-baas van ING, Hein Knaapen. Wat een aperte lul. Met z’n uitspraken als “Je moet in het huidige systeem maar eens proberen iemand kwijt te geraken”, nadat-ie er eerst 3000 uitflikkert. Nu ben ik het als ondernemer die ondernemendheid predikt niet oneens met zijn observatie, hoor. Maar daar gaat het even niet om. Er is voor alles een tijd en een plek. Zeker voor platitudes, en bepaalde posities. Iets met timing.

Verder bladerend begreep ik het wel. Het podium dat-ie kreeg: de halve krant stond vol met ING-advertenties en advertorials. Alles is te koop, zeg ik altijd maar. Zelfs het FD.

Hoe lang gaat dat nu nog duren, die bolwerken? Waaraan houden die omvallende systemen zich nu nog steeds vast? Wat maakt nou dat het veel langzamer gaat dan iedereen hoopt, dan ik ooit dacht? Onderstaand artikeltje opende mijn ogen.

Het is de leeftijd.

Het is macht van het pluche, waar de laatste sleetse mannetjes nog hun dunner wordende billen op laten rusten.

Het is de geur van Lifebuoy zeep, samen met rottend tandvlees om steeds slechter passende kunstgebitten, afgemaakt met een toefje De Vergulde Hand en een vleugje Old Spice.

Het is zijn de ouderdomsvlekken, gemaskeerd door dubbele manchetten en double breasted marineblauw. Het zijn de fantasieloze Burlington sokken in ‘doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg’-broques, onder de krijtstreep die nog een paar jaar voor aanzien staat, maar inmiddels zó versleten is.

Het is de pensioengerechtigde leeftijd, waar de mannen al hele hun leven mee bezig waren. Pensioenbreuk, pensioengat, pensioenderving, pensioencompensatie. Vullen, opvullen, bijvullen, bonusstorten – terwijl de goegemeente straks niet eens meer weet hoe je pensioen schrijft, en tot hun 80^ste moet blijven doorwerken. Allemaal om straks in die veel te kapitale villa in Aerdenhout te kunnen blijven vegeteren, net zolang tot Magere Hein aanbelt. Tien tegen één dat dit soort mastodonten, deze uitstervende diersoort, deze dinosauriërs daar ook nog een maas tegen vinden. In de wet van het leven en de dood.

Een paar weken geleden, figureerde ik in zo’n film. De schellen vielen van mijn ogen. Ik ging mee met een klant, die mocht presenteren aan een club die inmiddels op een berg geld zit er hoogte van 1070 (!) miljard. De club weet niet zo goed wat ze ermee moet.

Kan zij ook niks aan doen. Ze is in elk geval bezig haar licht op te steken.

De meeting werd gefaciliteerd door een groot accountantskantoor. Ik vind het niet chique om de naam te noemen, maar ik vind best dat ik mag zeggen dat ze aan de Zuidas zitten, dat hun naam begint met een ‘D’, en dat ze tot de zogeheten ‘Big Four’ horen. Oh ja: en dat ze recentelijk op een wat ongelukkige wijze in het nieuws gekomen zijn.

Iets met een Marokkaanse goalgetter, die veel te succesvol werd voor de geloofwaardigheid van zijn bazen. En iets met een partner, met losse handjes richting de vrouwelijke medewerkers. Op wintersport, GHB, BH’s, naakt wakker worden in niet je eigen hotelkamer – allemaal dingen waar je als receptioniste of Accountant RA niet aan dacht toen je er solliciteerde in je keurigste mantelpakje. En oh ja, die vergat ik: een leuk relletje over een stichting waar aankomende vennoten hun inkoopbedrag kunnen lenen, en die ‘even’ buiten de boeken werd gehouden. Waardoor de fiscus dus gewoonweg opgelicht werd. Enfin, Google maar even. Ik heb niks gezegd.

Maar: ik stond daar dus. Om 12.55 uur, sharp. Want we werden om 13.00 verwacht. Zo ben ik.

Ik heb koffie staan drinken tot 14.30. Pas toen gingen de deuren open, want ‘de heren’ vonden het nodig hun vergadering uit te laten lopen. Daar kwamen ze aanlopen, hoor. De Zilverruggen. De hoogste mannetjes op de rots. Met een aanmatigende lach, keken ze de wachtenden aan: “We gaan toch niet zeuren, hoop ik? Wij zijn belangrijk, hoor”.

De vrouwen werd niet eens een hand gegeven, en nadat de vergadering eindelijk begon (zonder een woord van excuus, zonder een vraag of iemand wellicht nog een agenda had na deze meeting), keek ik de kring eens rond. Gemiddelde leeftijd 63 jaar, schatte ik. Gemiddelde bankrekening: 6,3 miljoen.

De eerste spreker, een man uit eigen gelederen, hield de slechtste presentatie die ik ooit in mijn leven heb gezien.

Maar: volop aandacht!

Toen mijn klant kwam, een vrouw, werden de iPads erbij gepakt, en het AD gelezen.

Serieus. Het was gewoon een kleuterklas, ze gooiden nog net geen propjes naar elkaar.

Nu had mijn klant een verdomd goeie presentatie. Over iets dat over 3 jaar gemeengoed is, maar waarvan de heren nu nog elke dag doen of ze het niet van links zien aankomen. Een onderdeel daarvan was het checken van kredietwaardigheid, dat nu natuurlijk al veel verder gaat dan alleen het BKR, met al die profielen en data.

Eén van de allerdomste opmerkingen, ooit gehoord, was van een partner van het kantoor waarvan de naam met een ‘D’ begint. Die probeerde de lachers op zijn hand te krijgen, door zich tijdens het verhaal van mijn klant naar zijn buurman over te buigen, en honend (en iets te hard) te zeggen: “…dus hoe meer Linkedin contacten ik straks heb, hoe meer ik kan lenen… hahaha”.

Ik checkte hem onmiddellijk op Linkedin. Hij had er 112.

Logisch. Die uitstervende generatie heeft het ook niet keer nodig. Het old boys network heeft hen gebracht waar ze zijn. Nog even en ze kunnen gaan genieten van hun welverdiende, pardon: slim bij elkaar gejatte pensioen.

Zich afvragend waarom Microsoft toch ooit in Godsnaam 28,5 miljard over had voor Linkedin.

Die dag, die kan wat mij betreft niet snel genoeg komen.