Ik kan er niks aan doen.
Maar ik zie dan ook helemaal voor me hoe dat is gegaan.
Dat de Product Manager van Sun namens Unilever aanschuift bij het mediabureau.
Ergens afgelopen oktober, of zo.
En zegt: “Jongens, einde jaar moeten we nog iets spectaculairs doen, hé? Met die feestdagen en al die etentjes wordt die consument weer vaker dan normaal geconfronteerd met de vaatwasser, dat is hét moment om weer even in de spotlights te staan – kunnen we niet laten liggen. Daarnaast: mijn budget moet nog op vóór einde jaar, anders heb ik in 2018 minder… Dus… wat jullie?”
En dat het mediabureau dan met deze plek, en met dit formaat komt.
En dat Product Manager én mediabureau verzuimen een goede copywriter in te schakelen, of een fatsoenlijk bureau (“nee, joh, doen we zelf wel even, kleine moeite…”).
En dat er dan zo’n gedrocht uitrolt.
Ik weet niet wat het kost, die enorme lap drukwerk langs het Olympisch Stadion, in geld uitgedrukt.
Ik weet wel dat het ze geloofwaardigheid kost.
Door het ongelofelijke domme woord ‘trouwens’.
Serieus. Het staat er echt: ‘trouwens’. Dat is een beetje: “heus wel!”. Een beetje: “nee, écht!”. Een beetje: “geloof ons nou…”.
Een beetje dom, dus. Een beetje boodschap ontkrachtend. Een beetje sneu. Een beetje half.
Een beetje lullig ook, op zo’n enorme lap waarmee je juist zo’n impact wilt maken.
Man, man, man.
Oh, en nu ik toch bezig ben: ze willen heel erg naar de letter zijn. Zo gaat dat, bij dat soort grote jongens als Procter & Unilever. Niks claims, we passen wel op. Vandaar ook dat ‘kleine’ zinnetje eronder, dat verwijst naar het onderzoek waar hun bewering vandaan komt.
Maar is er dan ook niemand die gezien heeft dat de periode van 1987-2016 geen 30 jaar is, maar 29? Dus dat de formele bewering daarmee nog ongeloofwaardiger wordt?
Soms, heel soms, denk ik weleens: “ik moet maar weer terug, dat vak in… er is nog zoveel te doen”.
Gelukkig is dat maar soms.
Trouwens.
