Ik denk dat ’t ergens in 2003 was. Dat ik dacht: “Als ik geen systeem heb, word ik gek”.
Alles in mijn hoofd is even groot. En even belangrijk. Er is 0 onderscheid tussen bijvoorbeeld ’t moeten opleveren van ’n campagne en plassen. Of tussen ’t moeten ondergaan van ’n MRI-scan en de vuilnisbak aan de straat zetten. Of tussen moeten verhuizen tussen 2 steden en – ik noem maar wat – sigaretten halen.
Tijd – ook zo’n dingetje. Ik kan zelfs na 35 jaar nog niet inschatten hoe lang ’t duurt om ’n tekstje te schrijven. Hoe veel tijd ’t werkelijk kost ’n actielijstje te maken. Of hoe lang anderhalf uur op Google Maps is, gerekend in aardse tijd. Het gaat volkomen aan me voorbij – seconden duren soms eeuwen, maar jaren vliegen voorbij.
Daarnaast kan ik ook geen prioriteiten stellen. Ik weet gewoon niet waar ik moet beginnen en waarom. Zo is ’t best vaak voorgekomen dat ik sigaretten ging halen in plaats van in ’n MRI liggen. Of dat ik ging plassen en vergat dat ik nog een campagne moest presenteren.
Uiteraard was ik ‘r als eerste bij, bij Remember The Milk – destijds. Om er na 3 weken pielen en puzzelen (en dus niet werken, laat staan plassen) achter te komen dat het ruk was. En dat dat nieuwe systeem – Todoist – waarschijnlijk veel beter zou werken. Waarop de hele riedel van weken onproductiviteit om m’n productiviteit te verbeteren weer van voren af aan begon. Een queeste was ’t. Tantalus revisited. Of Sysifus – daar wil ik van af zijn.
Het softwarebureau dat ik 21 jaar geleden uit frustratie inschakelde om m’n hoofd na te bouwen, betaalde ik 15K. Ze kwamen ‘r niet uit.
Ik dank God op m’n blote knieën dat de techniek inmiddels geëvolueerd is in Notion. En dat ik Ruben Beijl heb leren kennen. Die bezig is m’n 2e brein te bouwen. En – geloof ’t of niet – hij maakt vorderingen.
Iets dergelijks maak ik nu mee met A.I. Kritisch als ik ben, heb ik dat natuurlijk ’n jaartje aangekeken. Sceptisch. In de achteruit, vol in de remmen. Wat nou toekomst? Sodemieter op met je digitale assistent, je tech-stagiair, je persoonlijk bot. Er is geen mal die ’t drama dat ik kan oproepen evenaart – wat denken ze daar wel niet, in Sillicon Valley!?
Maar ik hield ’t natuurlijk allemaal wel scherp in de gaten. Volgde ’t op de voet.
En nu zelfs Tom De Bruyne Himmelhoch Jauchzend leek, kon ik natuurlijk niet achterblijven. En nee, ik ga geen online cursussen volgen van mensen die opeens expert zijn. Dus besloot ik ’t te vragen aan Chat GPT 4 zelf.
(…)
Die 48 uur zijn nu al 3 x voorbij.
Nog. Steeds. Niks.
Alle vriendelijke en politiek correcte excuses ten spijt: ze komen ‘r niet uit.
Ik.
Word.
Gek.
—
—
—
Deze blogpost verscheen voor het eerst op 8 oktober 2024 op Linkedin.