Je hoort het ze zeggen, dan. Of ik althans: ik wel.
De woordvoerder, de persoonlijk assistent, de communicatie adviseur, de personal branding stylist en de uitgever – vermoed ik zo.
“…Ja, nee… Alex, hartstikke goed juist! Doen, zónder. Lekker losjes, informeel, gewoon mens onder de gewone mensen. En op de cover sta je al mét das, anders is het dubbelop en wordt het zo stijfjes gelijk, zo onnodig afstandelijk…”
Over de aanprijzing werd waarschijnlijk iets langer getwijfeld. Maar: ‘urgent’, dat moest erin. Daar stond-ie op. En vriend Jan zou heus wel een lekker quootje leveren, nu die zo lekker in het nieuws was met dat touwtje. Uit die brievenbus. Alles voor de partij, immers.
Ik moest opeens denken aan 16 jaar geleden. Toen ik nog in de politiek geloofde, en zo’n laffe, redelijke D66 stemmer was. Die vond dat-ie vanuit ‘engagement’ en het opkomend gevaar Pim Fortuyn (ja, ik maak ook weleens inschattingsfouten en soms zelfs dus hele grote) dat-ie iets voor Thom de Graaff moest doen.
Daartoe moest ik eerst langs zijn communicatie adviseuse. Een dame wier naam ik geblocked heb, maar waarvan ik me de bedrijfsnaam op haar kaartje nog heel goed voor de geest kan halen: ‘Feest BV’. Nomem est omen, want toen ik haar vroeg wat zij dan zoal voor Thom had gedaan, sprak zij met de meest geaffecteerd denkbare stem ooit de – letterlijk – historische woorden: “…nou, ik heb er in elk geval voor gezorgd dat-ie fatsoenlijke manchetkneupen is gaan dragen”.
Dit land gaat ten onder aan haar eigen gebrek aan inhoud. Ik ga twijfelen.
Over België.