Kijk, uiteindelijk ligt het natuurlijk aan mezelf .
(Altijd, maar dit even terzijde)
Maar die mail waar ik vanochtend mijn mailbox, en dus mijn dag, mijn week mee begon, die sloeg alles.
Dodelijk, dodelijk, dodelijk. Vermoeiend.
Kijk, ik snap het wel, hoor. Ik ben de beroerdste niet. Kan er ergens geholpen worden, dan sta ik meestal vooraan in de rij.
(Als enige ook vaak, maar dit even terzijde).
Daarnaast: zo moeilijk is het niet. Een Goed Idee ligt er meestal binnen een half uurtje, uurtje. Ik snap daarom ook heus wel dat mensen de waarde van zo’n Goed Idee niet meer snappen, zeker niet als ze ooit al een keer met me gewerkt hebben.
(Nog afgezien van het feit dat iedereen wél graag 150,00 euro per uur betaalt voor een tekst, dat is namelijk tastbaar en meetbaar, maar niet snapt dat een idee ook geld kost en daar dus niet voor wil betalen – maar dit even terzijde).
Wat ook niet meehelpt, denk ik, is dat ik natuurlijk best vindbaar en benaderbaar ben. Dus wellicht krijg ik relatief gezien meer van dat soort vragen. Ga ik in mee.
Nog meer? Ja, natuurlijk. Hoe kan ik hem vergeten? Mijn afkomst, de reclamewereld, helpt ook niet mee, denk ik. Het lijkt wel, in de perceptie van 90% van de mensen, dat ‘reclame’ + ‘boven de 40’ betekent dat ik ‘dus’ binnen ben. Zwem in het geld, mijn schaapjes op het droge heb en als ik wil, nooit meer iets hoef te doen.
(Persoonlijk vind ik dat extreem dom – maar dit even terzijde).
Oke. Dan vraagt iemand of ik mee wil ‘denken’, kijken’, ‘brainstormen’ over een theaterproductie. Concept, opzet, coaching, script, etc.
(Ik had natuurlijk al alle seinen op rood moeten laten doorslaan bij ‘meedenken over’ en ‘kijken naar’ – maar dit even geheel terzijde).
Enfin, je stuurt informatie over je werkwijze. Je tarief. Je voorwaarden.
En vervolgens krijg je:
——
“Aan de brainstorm sessie en het geven van feedback over het door mij geschreven script hangt geen financieel prijskaartje. Wel een kwartetspel, oftewel ruilhandel. Dat is de manier waarop ik het script, en wellicht het gehele project, wil realiseren”.
‘Wat heb ik jou te bieden?’ is dan natuurlijk de eerstvolgende en zeer logische vraag.
– Intuïtief schilderen
– Tuinvogelconsult (hoe maak je je woon- of werkomgeving vogelvriendelijker)
– ThetaHealing (healing methode waar belemmerende overtuigingen in het onderbewustzijn vervangen worden voor positieve overtuiging en gevoel die werkelijk bij je past) “
—–
Zijn jullie er nog?
Mooi.
Zien jullie het voor je? Ik, die een tuinvogelconsult krijg? Sodemieter op, zeg. Wat mij betreft mogen die mussen het hele jaar door van het dak flikkeren. Bij duiven kan ik alleen nog aan ratten denken. En als ik bij La Place door steeds dezelfde zeemeeuw of Jan van Gendt van mijn eten gehouden wordt omdat-ie een graantje mee wil pikken, vind ik het op dat moment heel spijtig dat vuurwapens bij wet verboden zijn.
Nee, dan intuïtief schilderen. Intuïtief op je bek! En er dan een schilderij van maken.
Bij ThetaHealing twijfelde ik toch even. Dus ik naar mijn huisbaas. Die was er niet, maar ik heb een briefje bij hem in de bus gedaan. Met de vraag of ik de huur voor oktober ook in Thetahealing kan betalen. Het is een geschikte peer, dus ik ga vooralsnog uit van een positieve reactie.
Hoewel de ervaringen bij de Albert Heijn, de Shell en de Bruna die daar op volgenden, minder hoopgevend waren. Hoe ik probeerde, hoe ik leurde, ze bleven onvermurwbaar. “Nee, niks ThetaHealing, nee, echt niet meneer, sorry! Nee, ook geen twee ThetaHealings, of 3. Kunnen we niet aan beginnen.”
Nou ja, het wachten is dus even op mijn huisbaas.
Dan ga ik ondertussen vol goede moed, lekker verder met mijn eigen businessplan, en mijn nieuwe website. Waarop ik die werkwijze misschien nog ietsje moet verduidelijken. Nog beter moet targetten. En eens laten kijken of er geen automated tooltje bestaat, dat bij mailtjes als hierboven geciteerd iemand een reply stuurt dat er voor zorgt dat zijn of haar laptop direct in het gezicht ontploft.
Waarbij het te hopen is dat ze op de EHBO betalingen met ThetaHealing accepteren.
Of juist niet.
(Maar dit, …juist).