Het blijft interessant. In de communicatie werkzaam zijn, en er soms achter komen dat je eigen communicatie niet altijd even duidelijk overkomt. Terwijl je denkt: “Maar dat heb ik toch gezegd, geschreven, gemailed, verstuurd?”
Of denkt: “Dat is toch volkomen logisch?”
Wat daarbij niet helpt, is dat ik niet of nauwelijks bel. Dat komt omdat ik stotter. En dat komt omdat de bedrading in mijn hoofd anders loopt: mijn hersenen werken sneller dan de informatie die door de telefoon komt, en dus raak ik de draad kwijt.
Heel vervelend, maar ik probeer dat altijd zoveel mogelijk van tevoren aan te geven. En ook dat mailen, appen of slacken bij mij dus 100x beter werkt.
Helemaal interessant wordt het, als je communiceert met iemand die dyslectisch is. Die communicatiestijl, waarbij mensen natuurlijk noodgedwongen veel auditiever zijn ingesteld, staat haaks op die van mij.
En om het nog wat ingewikkelder te maken: ik heb nogal wat mensen om me heen, die dyslectisch zijn (mensen worden niet voor niks beelddenkers, en die worden vaak weer getalenteerde designers, het ‘slag’ dat ik altijd nodig heb om dat wat mij voor ogen staat en wat ik bedenk, ook begrijpelijk ‘op papier’ te krijgen – ik schat dat het percentage dyslecten onder art-directors significant hoger ligt dan het gemiddelde).
Hoe dan ook – afgelopen week stuurde ik een mailtje aan iemand, die daarop besloot mij te bellen en mijn voicemail in te spreken.
Of ik hem wilde bellen. Toen ik hem daarop terug mailde dat ik daar moeite mee had, wees hij me op een zinnetje onderaan zijn mail (dat ik -crap!- in de snelheid niet gelezen had) waarin stond ‘Als je dit logo onder een mail ziet staan, dan weet je dat de verzender dyslectisch is’. Geniaal!
Het houdt me veel bezig, merk ik.
Communicatie, bekeken vanuit een wat filosofischer perspectief, heeft alles te maken met inleven. Met begrip voor de ander. Als er iets belangrijks is, is dat het wel.
Dit tooltje vind ik dan ook fenomenaal – probeer het eens. Zet die knop op ‘aan’, en je ervaart hoe zwaar een tekst is voor dyslectici – al na een paar regels haak ik af.
Nu nog een tooltje verzinnen waardoor mensen gaan ervaren hoe moeilijk bellen voor mij is, dan is de boel weer in evenwicht.
En oh ja, excuses aan alle dyslectici. Voor dit weer veel te lange stukje tekst.
Ik had jullie ook gewoon moeten bellen.