Een jaar of 35 geleden begon ik aan een reis door een veelheid aan religie, filosofie, wijsheden, overtuigingen, stromingen, geschriften, kronieken, historie, overleveringen en mystieke culturen. En daar weer allerlei afsplitsingen van. Ik vrat alles wat los en vast zat en ging er -head first – in.

Van Boeddhisme en Taoisme via Klassieke Homeopathie & Antroposofie tot aan Zoroastrisme, Theosofie en de Kabbalah. Van Gnostiek & Vrijmetselarij tot occultisme, van Hindoeïsme & Soefisme tot aan de Sjamanen.

Blavatsky’s ‘De Geheime Leer’ kwam voorbij, Een Cursus In Wonderen, Chopra, de Akasha-Kronieken en God weet wat nog meer. Oh ja: Capra en László fascineerden me mateloos ook. En natuurlijk ‘Het Veld’ van Lynne Mctaggart.

Waarschijnlijk was die fascinatie een tegenbeweging op mijn streng gereformeerde opvoeding, waarvan ik me als kind al afvroeg: “…Zo dom en simpel kan het toch niet zijn..?”

Het stopte tijdelijk toen ik ergens midden twintig op een Zoetermeers woonerf in een woonkamer zat bij een vrouw met een paarse jurk die me wist te vertellen dat ik de reïncarnatie zou zijn van ridder Lancelot. Toen vond ik het voorlopig wel genoeg – ik had eerst nog een decennia of 2 voor de boeg waar ik mezelf flink kapot kon maken in de harde, aardse en materialistische reclamewereld (of daar iets kon leren, het is maar hoe je het bekijkt 😉).

Het is natuurlijk nooit helemaal verdwenen, maar de laatste maanden komen er toevallig weer allerlei boeken in mijn tas, in mijn kast, in mijn brievenbus (ik zeg expres niet ‘mijn pad’) van toen. Zo ook ‘Het Veld’.

Daarin – ik citeer – “bespreekt ze zwaartekracht als onderdeel van ’n bredere context van haar onderzoek naar de fundamentele krachten van het universum en hoe deze verbonden zijn met ’t zogenaamde ‘nulpuntveld’ Ze verkent de ideeën van kwantumfysica en stelt dat de zwaartekracht, evenals andere natuurkrachten, mogelijk voortkomen uit dit veld van energie dat alle materie verbindt. McTaggart benadrukt dat traditionele opvattingen over zwaartekracht in de klassieke natuurkunde misschien niet voldoende zijn om de complexe interacties in ’t universum te verklaren. Ze verwijst naar theorieën die suggereren dat zwaartekracht ’n emergente kracht zou kunnen zijn die het gevolg is van subtiele energieën in dit nulpuntveld, i.p.v. een op zichzelf staande kracht zoals we die kennen uit de wetten van Newton en Einstein. Dit sluit aan bij haar bredere visie dat de werkelijkheid fundamenteel bestaat uit een onderliggende eenheid van energie, waaruit alle fysieke fenomenen, inclusief zwaartekracht, voortkomen”.

Hoe interessant is dan dit bericht, vandaag?

Ik sta erbij. En kijk ‘r naar. Ik voel me een geluksvogel om in dit tijdsgewricht te mogen leven. Echt, het kan mij niet hard genoeg gaan – met die quantum computer. Kom maar door!

En oh ja, als ik het niet meer mee mag maken, hoop ik terug te komen als ruimtevaartpiloot die nooit meer hoeft te tanken.

—

Beeld: Cern

—

Deze blogpost verscheen voor het eerst op 25 september 2024 op Linkedin.