Een jaar of 15 geleden kreeg ik op een cruciaal moment in mijn leven een boekje van Hans Stolp, van Annemarie Appelman. Ik ben haar er tot op de dag van vandaag dankbaar voor – zonder dat boekje was ik er nu waarschijnlijk niet meer geweest.

De reis die vanaf dat moment begon, is nog steeds bezig. De bestemming komt elke dag dichterbij, hoewel er ook maanden zijn, jaren zelfs, dat ik even van het pad af ben.

Maar: eens ‘aan’, ga je nooit meer uit. En denk je, volkomen nutteloos: “Had ik me dat maar eerder herinnerd” – er is nu eenmaal overal een juiste tijd voor. En een juiste plek.

So be it. Es muss sein.

Ik moest daar weer aan denken, vandaag.

Want: Nationale Voorleesweek.

Dus papa was weer De Sjaak, bij Kindercentrum Wereldkids. Papa is trouwens altijd heel graag De Sjaak (voor dit soort dingen dan, hè?).

Het gespuis met voor hun doen diepe focus (ik wist ze zeker 4 en een halve minuut te hypnotiseren met mijn bronzen klokkenstem, die zowaar meewerkte door vandaag eens niet te stotteren voor dit moeilijkst denkbare publiek) ademloos aan mijn lippen, 30 paar grote ogen starend naar die rare man, met dat warrige haar en die blauwe overslippers, die zelf nog meer verdween in de verhalen dan voor wie ze bedoeld waren.

Gelukkig hadden we ‘La van Hoogdalem‘, zoals altijd de boel regisserend. Met strakke, doch liefdevolle hand. De een een kus en een knuffel, de ander een bestraffende blik als hij weer eens niet bleef zitten. Maar: de leiding had ze.

Als toegift kregen we ons eigen favoriete voorleesboek – al weken komt er geen ander meer in bed hier thuis: ‘Ko met de Vlo’ (ja, van deze Facebookpagina: Ko met de vlo).

Jade en ik kunnen hem al dromen, we hoeven het boek er niet eens meer bij te pakken. Gegrepen door de betovering die het ook op de andere kinderen had, ging ik toch eens Googelen. En dan blijkt er natuurlijk een mooi verhaal achter te zitten:

“Soms probeerden de mensen om de vlo van Ko te stelen.
Maar ja – dat kan niet, hè?
Je kan een vlo niet stelen.
Je moet je eigen vlo vinden”

Je kunt er natuurlijk niet vroeg genoeg mee beginnen, kinderen de dingen leren die ze niet op school gaan leren.

Wat dat betreft is de schrijvers eigen ‘pitch’ in één zin op de site #pats #boem #rechttussendeogen: “Door die dubbele bodem is Ko met de vlo meer dan een verhaaltje voor het slapengaan. Misschien is het eigenlijk een verhaaltje voor het wakker worden”.

Dus. Voorlezen dat boek. Of: zelf lezen. Het is nooit te vroeg. En nooit te laat.

Het.

Is.

Altijd.

Het.

Juiste.

Moment.