Ik zei nog zo: “Mocht je ooit iets willen gaan studeren, doe alles behalve mijn vak, alsjeblieft…”
Je gunt het je kind niet – in de laatste plaats om zijn achternaam.
Maar ja. Stronteigenwijs, natuurlijk. Niet luisteren. Lekker toch doen. Wat-ie, logischerwijs, alleen maar van zijn moeder kan hebben.
Dus ja. Als je dan kiest, dan gaan we er ook vol voor. Wie niet horen wil, moet maar voelen.
Dus als Bert Rorije dan meldt van al zijn Jaarboeken af te willen, dan duik je daar op. Als vader. Zogenaamd om hem te laten leren van de Groten Der Aarde, maar stiekem om zelf ook weer eens door al dat moois te bladeren, waarvan je het vak zelf leerde.
Al die Boeken die ik ooit had, in handen had, las, opzoog, speldde, verzamelde, uit mijn hoofd kende, kon dromen. Maar die ik dan weer ergens achter liet, vertrekkend bij een vrouw, doormeanderend naar de volgende heg noch steg.
Dankzij Bert is alles weer compleet. De Nederlandse, de Duitse, de Amerikaanse én de Britse Annuals, vanaf ‘59. Een zee aan liefde voor een Vak dat ik altijd verfoeide.
Veel heb ik Quinten van Hoogdalem vooralsnog niet na te laten – of het moet ‘wat’ wijsheid, wat ‘learnings’ en wat observaties zijn. Oh ja, en een Enorme Bak Trots, natuurlijk. Maar: er is straks ook nog wat materieels te verdelen.