De horreur.
Mensen die ‘auteur/spreker/dagvoorzitter’ op hun Linked-In profiel zetten. Als ze een keer een e-bookje bij elkaar hebben gejat en volgepend. Of voor de klas van zoonlief iets verteld hebben over hun ‘passie’, in het kader van de beroepskeuzeweken.
Of ‘trainer’. Ook zoiets. Hou op. Schei uit.
Maar: ik ben zelf gevaarlijk dicht in de buurt aan ‘t komen. Geloof ik. Als ik eerlijk ben.
De hele dag aan het schrijven (ja, dat boek komt echt, ook al geloven jullie het niet meer – is allemaal tactiek), geregeld geef ik ergens mijn bek een duw als ik vind dat ik ergens iets van kan vinden en volgens mij is die 40-urige Niet Werk Week voor mij vooral: trainen.
Maar nu word ik net gevraagd als ‘Dagvoorzitter’.
Geen gein.
Ik keek er een beetje vies bij, denk ik, want de vragende partij haastte zich te zeggen dat ik “…alleen maar een beetje vlot moest presenteren, kritische vragen stellen, prikkelen, uitdagen en her en der een schop geven als de boel dreigde vast te lopen…”.
Oh, bedoel je dat? Zeg dat dan, daar hoef ik niets eens over na te denken. Ik doe niet anders. Ik wist alleen niet dat het zo heet.
Nu alleen nog zorgen dat ik die dag een actiefoto laat maken, close up, van mij voor een scherm – met zo’n huidkleurig oortje/wangmicrofoontje. Langs de camera kijkend, alsof ik niet door heb dat-ie gemaakt wordt, omdat ik zo druk ben met de interactie met m’n publiek.
Voor op m’n Linked-In profiel, natuurlijk.