Zomaar een dag, bij zomaar een apotheek.

Het software systeem werkt nog steeds niet. Althans, niet naar behoren.

Dat is dus al een maand (!) het geval. Dat systeem dus, dat bedoeld is om mensen sneller en servicegerichter van dienst te zijn.

Natuurlijk geeft de dienstdoende assistente (1 van de 6 die er rondlopen, op het gemakkie, terwijl er inmiddels 9 klanten wachten) de schuld aan het ‘systeem’ van de huisarts. Die wordt nu gebeld, met de vraag of ze het recept wil faxen – serieus: faxen.

Ik sta hier nu dus al een kleine 3 kwartier. De rust zelve te zijn, natuurlijk. En opeens moet ik denken aan een apotheek die ik laatst ergens zag. Ik meen in Frankrijk.

Die was volledig gerobotiseerd. Er stond 1 man. Vliegensvlug ging het, en zonder fouten.

Dan kan je wel in een ‘nieuw softwaresysteem’ investeren, maar waarom niet gelijk in zo’n tiptop geautomatiseerde robotkast? Dat bestaat toch al lang?

Anyways.

In die 3 kwartier dat ik hier sta, heb ik het proces eens kunnen bekijken.

Kastje, muur (letterlijk), briefje, kaartenbakje, handtekeningetje, computercheckje, vinkje, ruggespraakje, telefoontje.

Man, man, man. 1985 is er modern bij.

Maar het ergste: alle 6 de dienstdoende dames behandelen je vooral niet als Klant. Maar als een noodzakelijk kwaad om aan het eind van elke maand hun salaris op de rekening te kunnen krijgen.

Zelden zoveel zurige hoofden, grijze duiven, rimpelige handen, vergeten dromen, vervlogen idealen en afgetrokken bekken achter één balie gezien.

Wat sneu. Voor hen zelf. Om hier je mooiste jaren te moeten slijten.

Zet dan in elk geval een goede cappucino automaat voor je Klante… pardon: patiënten neer.

Heb je zelf ook nog wat aan.