Tickets bestellen via de app van Transavia.
Vakantieplekken op Airbnb.
De boekhouding doen met Moneybird.
Mijn sociale leven managen via Facebook.
Plaatjes draaien met Spotify.
Projecten leiden en volgen via Podio.
Uren schrijven met Harvest.
M’n relatie nieuw leven inblazen via Whatsapp.
M’n mening te pas en te onpas verspreiden dankzij WordPress, filmpje pakken op Netflix, financiering vinden op Kickstarter, mijn actie’s bijwerken met Trello, een nieuw boek bestellen voor mijn Kobo.
Nog even en ik ga Google gebruiken als ik mijn zonnebril niet meer kan vinden.
Er zijn van die momenten dat ik het er even helemaal mee gehad heb. Die superhandige tooltjes. Die mijn hele leven vanaf 2, 3, 4 schermen of schermpjes tegelijk regelen. Beheersen, eigenlijk.
Dan heb ik even behoefte aan off-line. Aan vlees en bloed. Aan mimiek. Aan een ferme handdruk. Aan een gesprongen ader in het oogwit van de ander, aan slappe zwarte koffie in een fout plastic bekertje, aan een stomp op een schouder die een beetje meegeeft.
Dan zak ik vaak even in het leer van de oude beamer, die nog naar de jaren negentig ruikt, en rij naar Rotterdam Ommoord. Of all places.
Nee, niks elektrisch, niks hybrides, niks verantwoords. Geen navigatie, geen iDrive, geen iPod aansluiting. Alleen de piepjes van de parkdistancecontrol hebben iets moderns. Net als de digitale oranje cijfers in de ‘boordcomputer’ die aangeven hoe ver ik nog kan rijden op de tank. Geloof me: beide dingen heb je nodig met zo’n overdreven hoerensloep.
Daar aangekomen loop ik dan bij Jan Stout binnen. Mijn ‘mannetje’.
Jan is een garagist van het puurste soort. Na 25 jaar topmonteur geweest te zijn bij BMW en Landrover samen met Guido maar voor zichzelf begonnen omdat ze van hun vak, en van mensen houden. Niet van diagnoses via computers of door Excel-sheets gedomineerde planningen die gehaald moeten worden.
Jan maakt altijd even tijd. Voor een bakkie. Een praatje. Een saffie. Een grap. Een grol. Dan staan we samen in de geur van verschaalde motorolie de ene anekdote na de andere over elkaars schutting te gooien, meestentijds over de auto’s die we ooit reden (en nog elke dag missen). Maar ook: over Matheus 1:16 of Lukas 2:27 (Jan is Bijbelvaster dan ik), over bekeuringen, over de verkiezingen, over geniale reclamecampagnes voor automerken (“Sommige mensen zijn al tevreden met een halve BMW”, voor de 3-serie cabrio begin jaren tachtig), over zijn aanstaande vliegbrevet.
Of – gewoon – over de Heilige Drie Eenheid: Vrouwen, het Leven, de Liefde. Broodnodige mannenzaken, zeg maar.
Ondertussen gaat het werk dan natuurlijk gewoon door, en dat houdt Jan scherp in de gaten. Klanten komen af en aan, de garagedeur wordt meestentijds platgelopen door bezoekers, de hele dag door. Ook ik hou dat scherp in de gaten: alles is marketing, overal zit een concept in – of op z’n minst een column. En laatst had ik het opeens door: Het Geheim Van Jan.
Dacht ik dat-ie het eerst alleen bij mij deed, niks bleek minder waar. Jan doet gewoon waar het internet sinds een jaar of twee, drie van vindt dat ze het patent op heeft en als Een Heel Erg Nieuw Idee ziet: alles gratis weggeven.
Servicebeurtjes, ruitenwisserrubbers, halve tanken benzine, bougietjes, vervangende lampjes: bijna niemand hoeft ervoor te betalen. Dat geldt niet alleen voor kleine reparaties in een handomdraai. Mijn compleet van de kinderwagen (lees: de Renault Espace) afgereden bumper die ik nooit hoefde af te rekenen, was nog niets vergeleken bij de hulp die hij bood aan de zakenman wiens gezin bepakt en bezakt op het punt stond naar Spanje te vertrekken. Maar die even vergat dat er euro loodvrij in plaats van diesel in de tank moest.
Levert dat Jan nog wat op? Nu, reken maar. Naast deze gratis reclame in Sprout heeft hij een enorme vaste klantenkring en staat z’n ouderwetse planbord met gele, rode en groene kartonnen kaartjes altijd vol. En zit-ie voor de rest van z’n leven vast aan gratis Spaanse olijfolie van 500 euro per liter, omdat voornoemde zakenman toevallig zo’n boomgaard exploiteert.
Internetmarketing origineel? Vergeet het maar. Niks anders dan oude wijn in nieuwe zakken.