Sifu’s zijn er altijd.
Ook als ze er niet zijn. Of er een tijdje niet lijken te zijn. En hoewel tijd niet bestaat, of beter gezegd: we de draad weer oppakken na 5 jaar alsof die niet bestaan hebben, kan er soms iets moois opduiken uit wat ‘men’ doorgaans het verleden noemt.
Omdat dat uit de oude doos van de Sifu komt, is het ook een aanwijzing. Een vriendelijke suggestie. Een lichte tik op de schouder: “… Zeg, weet je nog? Wat het pad ook alweer was..? … Ja, je moet het zelf weten, hé? … Het is jouw leven… ik benoem het alleen maar even…”
Nu is de Sifu niet zomaar een Sifu, natuurlijk. Het is Sifu Louis Lo Tor. Die nogal van de timing is – hoewel de klok voor hem niet bestaat. die hij vanochtend ‘zomaar ‘ stuurde, net toen ik met iemand aan het appen was over schrijven, over hoe het daarmee ging, spreekt boekdelen (let op de woordspeling).
Vijf of zes jaar terug. Bij hem en Mo Tor in het paradijselijke Frankrijk, aan het schrijven. Iets met een knollentuin. Iets met een natuurlijke biotoop. Iets met doen waarvoor je in de wieg gelegd bent.
Vlak voor de wereld onder mijn voeten weggleed en ik keuzes maakte op basis van pijn, angst en verlies. Van alles dus waardoor je mis gokt.
Gemis uit mijn vroegste jeugd, verkeerde aannames ingefluisterd door de gereformeerde goegemeente, projecties die niet bij mij hoorden, dogma’s, sociale wenselijkheid en het knellende harnas van opgelegd plichtsbesef, verkeerd geinterpreteerde verantwoordelijkheid en een leven dat ten diepste niet past bij wie ik nu eenmaal ben.
Ik ben blij dat ik het eindelijk zie en in liefde kan omarmen. Dat ik het überhaupt overleefde.
De lessen bleven komen en werden steeds harder. “Wat? Heb je het nou nog niet door? Hier, pak aan! En daar! En nog één”.
Het is mooi. Het is een en al liefde. En het scheelt dat ik niet van suiker ben, maar een though cookie.
En nu: allez!
Vooruit.
Met die geit.