Een ontluisterende ervaring, dit weekend. Op het gebied van media, doelgroepen, bladen en hoe de wereld eigenlijk in elkaar steekt. Terwijl ik dat natuurlijk al lang weet. Maar ja. Soms verstop ik me liever ook onder de zalige deken van onwetendheid, ook wel genaamd ‘idealisme’. Of dagdromerij.

Dat zit zo. Ergens vorige week was ik nog bezig met een rekensommetje. In het kader van een opdracht met begeisterung, en een daaruit rollend project waarmee de wereld een beetje mooier kan worden. Of in elk geval: eerlijker.

In dat sommetje becijferde ik dat we met z’n allen ongeveer 90 miljard betalen per jaar aan de farmaceutische industrie (in de breedste zin van het woord). Alleen al in Nederland. En ja, ik ben geen boekhouder. Dus ik kan er een paar miljard naast zitten.

Give or take.

Twee dagen later loop ik bij toeval in een pand waar tot mijn verbazing (ook) een complete redactie zit, best een forse, van een magazine waarvan ik al lang dacht dat het ter ziele moest zijn. Gesneuveld in de oorlog die tussen uitgeverijen gewoed heeft toen het internet zich definitief vestigde en drukinkt & papier voor ultraniches overbodig maakte. Of op z’n minst zwaar verliesgevend.

Maar niks is minder waar. Het bestaat nog. En hoe. Ik denk dat er zo’n 20 man/vrouw rondliepen. Druk, ook. En dat moet toch ergens van betaald worden, denk ik dan.

Aan het begin van mijn ‘carriere’ vond ik het al een fascinerend blad: ‘Arts & Auto’. Niet omdat ik iets met artsen heb, verre van zelfs, maar wel met auto’s. Saab was destijds zo’n beetje de huisadverteerder van het magazine. Her en der vonden we misschien nog een Volvo Station, op een kwartpagina.

Dit weekend bladerde ik de twee meegegeven exemplaren door. In de verwachting een wat saai en belegen blaadje door te moeten akkeren.

Hoe anders was de werkelijkheid.

‘Arts & Auto’ is een heuse glossy. Gericht op fine fleur van medisch Nederland. Elsevier is er linksig bij. Het FD verbleekt tot een vodje voor arme mensen. En het wachten is op een joint venture tussen ‘Arts & Auto’ en de Miljonair Fair.

De schellen vielen van mijn ogen.

De ene Amazone-cruise (midweekje!) na de andere makelaar in villa’s op Spaanse golfbanen.

Het ene luxe tuinhuisje voor om je buitenkeuken na de andere verantwoorde belegging in duurzaam teakhout. De ene Safari-aanbieder na de andere interieurarchitect.

Het ene luxe bed na de andere kunst Gallery. Tussen de adverteerders.

De ene designklok na de andere onnodige tech-gadget in rubrieken als ‘Gespot’.

‘Lezersvragen’ over verbouwingen van onbetaalbare grachtenpanden.

Advertorials vol lezersaanbiedingen in de ‘leisure & travel’-hoek – om af en toe even je drukke wachtkamer te ontvluchten. Nee, niet naar Zeeland of Drenthe. Doe niet zo gek. De reizen hebben namen als ‘Parels langs de Poolcirkel’ (vanaf € 1.829,00 p.p.) of ‘Portugal ontdekken vanuit Quinta’s’ (3 x raden).

Mercedes heeft Saab vervangen als hoofdsponsor, wijnbarren, stedentrips en collecties van musea vormen de hoofdmoot van de content, maar het allermooiste (…* kuch *…) waren toch wel de ‘Ledenmaatjes’.

Drie pagina’s onroerend goed met een vanaf prijs van 8 ton, 5 pagina’s ‘tweede huisjes’ te huur, de meest hilarische kennismakingsadvertenties, talloze studentenkamers gezocht voor zoon- of dochterlief (en als de studie mislukt is, biedt ene Margriet Bordes uitkomst) en als klap op de vuurpijl onder ‘Diensten’ de mogelijkheid om voor jezelf of een ander een lintje aan te vragen.

Serieus.

Ik kan er niks anders van maken dat Het Grote Geld in Nederland bij de artsen en consorten zit.

Niet dat dat erg is. Iedereen mag geld verdienen. Van mij. En zeker mensen die over levens gaan.

Maar het is zo’n schril contrast.

Van het beeld dat we dagelijks meekrijgen in het nieuws. Over verpleeghuizen waar mensen wentelen in hun eigen vuil, wegens personeelstekort. Over huisartsen op de rand van een burn-out, omdat ze maar 8 minuten per patiënt krijgen en 2 voor de administratieve verslaglegging daarvan. Over medicatie die te duur is voor de zorgverzekering. Over de werkdruk onder ziekenverzorgers. Over de verdampende miljarden van Zorgverzekeraars die verkeerd belegd hebben. Over chronische ziekten die nog steeds niet genezen kunnen worden, omdat er geen geld is voor onderzoek. Of over wachtlijsten, waardoor mensen onnodig vroeg en wreed aan hun einde komen – elke dag hopend op een telefoontje. Vergeefs.

De wereld is ziek. En zo gaan we hem niet beter maken.

En oh ja. Ik neem geen Mercedes.
Ik ga op zoek naar een Saab.

Een oude.

Want vroeger was alles beter.