Stichting BOOR: Een speciaal plekje voor speciaal onderwijs.

Wat was het probleem?

Dit is een beetje ene ingewikkelde. Want geheel tegen mijn normale regels in, kom ik hier met een campagne die nooit gestaan heeft, die nooit geplaatst is. Maar ja: sommige diamantjes zijn te mooi om niet te laten zien, en het doet me nog altijd pijn – voor de kinderen, voor de leerlingen – dat ik deze klus nooit heb kunnen (lees: willen) afronden. Goed, terug naar het probleem. Dat was feitelijk de opdrachtgever zelf. Stichting BOOR is een complexe bestuurlijke organisatie, met nadruk op bestuurlijke, niet zozeer op organisatie. Dat lees je al op de website: “Voor het optimaal kunnen functioneren van bestuur, management en scholen is een goede ondersteuningsstructuur noodzakelijk. Daarin vervult BOOR Services een belangrijke rol. Het servicebureau heeft een breed en divers serviceaanbod op verschillende expertisegebieden, zoals algemene beleidsondersteuning, kwaliteit van het onderwijs, communicatie, finance & control, human resource management, juridische zaken, medezeggenschap en huisvesting”. We lezen dus niets over kinderen. Of hoe ze daar over denken. En voelen.

Wat werd er aan me gevraagd?

Stichting BOOR heeft ook een aantal scholen voor Speciaal Onderwijs. Daarvoor werd personeel gezocht. Daarvoor moet je wel een beetje stevig in je schoenen staan, dus met je begeisterung als leerkracht moet het meer dan snor zitten. Ga daar maar aan staan.

Wat heb ik gedaan?

Zoals ik altijd doem ging ik eerst een paar dagen stage lopen op die scholen. Ik kan niks bedenken vanuit een papieren briefing, ik moet voelen waar het om gaat, ik moet mensen in de ogen kijken, ik moet met die kinderen praten, ik moet de gebouwen voelen en de redenen waarom mensen daar doen wat ze doen kunnen beetpakken, zelf bijna gaan leven en ademen. Daarna bedacht ik 8 potentiële campagnerichtingen. En toen? Toen kwam Corona. En moest ik voor het eerst van mijn leven online presenteren.

Wat is mijn resultaat?

Als je online presenteert, moet je ook online de feedback krijgen. Zo werkt dat. Ik heb serieus 3 vergaderingen via Zoom gehad, met een stuk of 40 Bestuursleden tegelijk. Bij de 4e vergadering op ongeveer 1 uur 40, het leek wel of ik naar een Jiskefet uitzending zat te kijken, trok ik het niet meer. Het ging de Bestuursleden helemaal niet om de kinderen, het ging de Bestuursleden vooral om het Bestuurder zijn. Wat betekende dat er in die hele online vergadering (de derde op rij dus, hé?) vooral weer geen beslissing genomen werd. Elke Bestuurder legde met graagte na gesproken woorden die hete aardappel weer bij een ander vierkantje in het scherm. Doodmoe werd ik ervan. En ik dacht opeens: “Dit wil ik niet meer, ik wil werken voor die kinderen, niet voor deze al lang vergane generatie, deze glorie die nooit meer glans of betekenis gaat krijgen”. Midden in de meeting klopte ik tegen het scherm, liet zien dat ik het 50% voorschot wat ze al betaald hadden (anders ga ik niet aan de slag) real time via mijn iPhone terugstortte en wenste ze veel succes verder. Dus: als er iemand nog een goeie campagne wil om leerkrachten te werven voor het Speciaal Onderwijs? Be my guest.