Monique v/d Ven. Mannen vallen voor haar als een blok. Maar wat ze met vrouwen doet, is ook een interessante.
Leuk joh, vertel eens?
Dat was lachen. Toen ik Euro/RSCG begon als Creative Director, en daar gevraagd werd het merk FBTO creatief te verbeteren. Nou, dat wilde ik wel, maar mijn eerste eis was: “Alleen als Monique van der Ven ophoudt met die stomme toneelstukjes in de tv-commercials, en zichzelf gaat zijn – niets zo ongeloofwaardig als een actrice die acteert dat ze niet kan acteren”. Monique zelf was het daar hartgrondig mee eens, overigens. Alleen: de nieuwe directrice van FBTO niet. Nu ja, dacht ik: ik ben niet voor één gat te vangen. Dus toog ik volgehangen met allerlei verborgen camera’s en opname apparatuur naar Monique, om zogenaamd ‘een dagje met haar kennis te maken’. Wat een feest. Ze was zich nergens bewust van, en volkomen zichzelf. Wat een gaaf wijf! En dan het materiaal wat ik ‘schoot’. Om van te watertanden. Monique al kwebbelend bij de Albert Heijn in haar auto, over de aanrijding die ze daar een week eerder had. Ik had de perfecte auto-verzekering commercial! Of Monique over het zouteloze wachtmuziekje als je belde met FBTO. Of Monique die… ach. Laat ik er maar over ophouden. Toen we 10 geniale nieuwe commercials uit het materiaal hadden gesneden, van 60 seconden, stond er een compleet nieuw (en – excusez-le-mot – ‘authentiek’) merk. Ik moet het alleen nog even aan Monique zelf gaan vertellen, dat ik haar belazerd had. Maar: die lag in een deuk. Vond het geweldig. En gaf haar toestemming. Goed, nu de nieuwe directrice nog. Natuurlijk. Die sprak de onsterfelijke woorden: “… heel leuk, maar ik wil graag dat dit opnieuw gefilmd wordt, en dat Monique dan opgemaakt is…”. Echt. Serieus. Met andere woorden: of de actrice weer wilde gaan acteren, en zichzelf wilde spelen. Ik dacht dat ik gek werd. En weigerde, uiteraard.
Nog wat mee bereikt?
Mijn relatie met FBTO werd er niet beter op, maar daar lag ik niet wakker van. Ik ga geen rommel maken. En ik had voldoende junior teams daar, om me er zelf niet meer mee te hoeven bemoeien. Het enige ‘wapenfeit’ dat ik nog terug kon vinden, de stiekeme opnamen zijn natuurlijk vernietigd, was een dubbele pagina Telegraaf old skool advertentie. Zo één met bonnetjes. Ik vind de heading nog steeds niet onaardig: “Deze advertentie mag u houden, maar de bonnetjes willen ze graag terug bij FBTO”. De postzakken waren niet aan te slepen.
