Ik ging er bijna failliet aan, en dat in een blad als ‘Quote’. Maar het betekende ook mijn grote doorbraak, op alle nationale en internationale podia. Voor Amnesty heb ik daarna nog 8 jaar gewerkt.
Leuk joh, vertel eens?
Toen de grenzen opengingen om vanuit de EU handel te (mogen) drijven met China, werd ik boos. Zó boos, dat ik een advertentie bedacht. Hoewel: advertentie? Het was meer een #pats #boem #rechttussendeogen concept. In het zakenblad Quote zag je rechts een ‘zakencontract’ met een Chinees bedrijf. Tekenklaar. Als je omsloeg, zat daar een op het eerste gezicht precies hetzelfde contract achter, ook tekenklaar. Als je goed keek, zag je echter dat het een (écht, officieel) Chinees doodvonnis was. Tussen de twee pagina’s: een carbonvelletje. Tekende je de één, dan tekende je de ander ook. Wat weer keurig werd afgemaakt in de copy onder het doodvonnis: ‘Think twice before you do business with China’.
Nog wat mee bereikt?
Behoorlijk. Ten eerste leidde dit initiatief (het was geen opdracht van Amnesty, ik kwam er zelf mee) tot een acht jaar durende relatie met de club. In al die jaren heb ik met extreem veel liefde en energie aan hun marketingcommunicatie mogen werken, waarbij ze op een geven moment zelfs een podium werden voor mijn persoonlijke frustraties over recht en onrecht in de wereld.
Wat betreft de advertentie zelf: carbonvelletjes bleken behoorlijk zeldzaam, toen al. Waar ik de 30.000,00 gulden vandaan kreeg om ze te kopen, weet ik niet meer. Wel weet ik dat het lukte, en dat-ie stond. En dat toen de hel pleuris uitbrak. Een diplomatieke rel tussen Nederland en China, Kamervragen, en alle voorpagina’s. Mission completed: het onderwerp stond op de kaart.
En daarnaast: ik heb zelden zoveel in vliegtuigen gezeten als toen. Geen land ter wereld waar ik er niet voor bekroond werd. De Awards kwamen als warme broodjes. The One Show in New York (Goud) staat me nog levendig voor de geest. Althans: het eerste deel van de uitreiking. En grappig: in Cannes, op het ‘WK Reclamemaken’ zouden we een Gouden Leeuws gaan winnen volgens het toenmalige Nederlandse Jurylid. Totdat… de advertentie opeens op verklaarbare wijze ‘verdween’ bij de nominaties. Verklaarbaar, want dat jaar was het eerste jaar dat Chinese reclamebureaus weerden toegelaten op het festival in Cannes. En die kwamen daar een paar miljoen brengen. Dus ja. Dan is er geen politieker vak denkbaar dan reclame. Mooi: reclame gebruiken om politiek te maken. Om vervolgens last te krijgen van politiek.
