Ik word nogal eens boos, als ik onrecht ruik. Zie. Tegenkom. Vermoed. Of er over hoor. Dan klim ik de barricaden op. Soms leidt dat zelfs tot internationale aandacht…
Leuk joh, vertel eens?
Ik zat in de auto. En ik luisterde het nieuws. Daarop hoorde ik dat de KNVB besloten had een oefenwedstrijd te spelen tegen Nigeria, ondanks dat Nigeria op de boycotlijst stond van landen waar mensenrechten met voeten werden getreden. Woest werd ik. Zó typisch Nederlands, weer. En zo onsmakelijk. Wetende dat de dictator Abacha er een handje van had om politieke tegenstanders in Nigeria met honderden tegelijk in voetbalstadions samen te drijven, om ze daar één voor één door een vuurpeloton af te laten knallen, was het idee snel geboren. Dat moest ‘iets’ worden met ‘Death Penalty’, natuurlijk. Als in de auto belde ik Amnesty, of ik daar een uur later langs mocht komen. En ik belde een bevriende regisseur, om te vragen voor hoe weinig hij het idee kon filmen. Twee dagen later stonden we ‘s nachts te draaien, in De Goffert, in Nijmegen. En hadden we de bedoeling om die tv-commercial, die normaal gesproken voor Amnesty natuurlijk veel te duur was, slechts één keer uit te zenden hij de STER, in de rust van de wedstrijd Nederland-Nigeria. Waarmee we tegen relatief lage kosten, in één keer iedereen te pakken hadden. Bij de lurven, letterlijk.
Nog wat mee bereikt?
Het ging een beetje anders dan verwacht. Maar wel béter. Op het moment dat de mastertape met de commercial werd afgeleverd bij de STER, werden we gebeld door Cees Vis, de toenmalige directeur. Hij vertelde: “…jongens, ik sta als één man achter jullie boodschap, persoonlijk. Geweldige commercial. Maar: ik kan hem helaas niet uitzenden. Daarmee stoot ik de sponsor van het Nederlands elftal tegen het hoofd, en dat zijn goed betalende klanten. Maar: ik heb een idee. Als ik hem nu officieel afkeur, en we dat samen naar de pers brengen, dan hebben jullie een rel. En wij allebei onze zin: ik geen gezeik met andere adverteerders en jullie aandacht…”. Ik ben hem tot op de dag van vandaag nog dankbaar. De pers dook er en masse op. Elke voorpagina opende ermee, we waren in alle 20.00 uur journaals. En nee, niet alleen in Nederland. Wereldwijs, van Rusland tot aan Amerika, op CNN. Nog leuker: de commerciële omroepen boden allemaal aan de commercial zoveel mogelijk gratis uit te zenden, ook wereldwijd. En zo explodeerde het budget naar ongeveer 10 miljoen euro aan media-waarde, terwijl we geen cent hoefden te betalen. En ja, ik werd er wereldwijd voor bedolven onder de Creative Awards, de bekroningen vlogen me om de oren. Maar belangrijker nog dan de creatieve waardering, vond ik de effectiviteit van de uiting. Dictator Abacha uit Nigeria stierf een paar dagen later aan een hartaanval. Het verhaal gaat dat dat was nadat-ie de commercial op CNN had gezien. Mooi verhaal natuurlijk, en voor geen meter te bewijzen. Maar dat-ie dood ging, was natuurlijk een mooie bijkomstigheid. Had zomaar mijn eerste Effie kunnen zijn. Als ik hem daarvoor had ingestuurd.
Media