Soms vraag ik me weleens af: “Zou ik in deze tijden nog wel 21 willen zijn?” Ik denk het niet. Sterker nog: ik weet wel zeker van niet.

Zoveel keuzes, zoveel moeten, zoveel kunnen – een wereld die aan je voeten ligt, leidt niet altijd tot rust. En Zeker Weten. Daarnaast: wat heb je eraan? Het nog een keer doen?

Spijt heb ik niet. Er waren her en der onzorgvulgdigheden, er was onwetendheid, onmacht. Maar je moet het doen met wat je op dat moment dacht te weten en de wetenschap dat je je uiterste best hebt gedaan.

Hoewel ik zelf nooit ben opgevoed en wijsheid daardoor met meerdere jaren kwam dan wellicht ‘gebruikelijk’, kijk ik toch terug op voornamelijk Stapels Liefde, Talloze Pieken, Warme Vriendschappen, vele Waargemaakte Dromen (sommigen iets te vroeg en te snel) en Louterende Lessen. Ik ben een gelukkig man.

Maar: als het echt zou moeten, als ik het echt een keer mocht overdoen, zou ik wel weten als Wie. In wiens schoenen ik zou willen staan.

In die van mijn bloedeigen oudste zoon Quinten van Hoogdalem, die gisteren 21 werd – in the blink of an eye, overigens.

Met zo’n ‘pakket’ aan de vooravond van een leven staan: ik teken ervoor.

Een Warm Hart, een Briljant Stel Hersens, een Feilloze Intuitie, een Opvallend Grote Dosis Mensenkennis, een Stapel Echte Vrienden waar je u tegen zegt, Een Mentaliteit van Een Krijger, een Scherpzinnig Observatievermogen, de Gave van Conceptueel Denken en een Innemende Persoonlijkheid. En een geweldige vriendin aan zijn zij.

Hij is ‘af’. Het is een Man, geen jongen meer. Ik ben supertrots op hem. En op zijn moeder – die krijgt alle eer en credits.

Misschien moest ik binnenkort eens doen waarvan ik sinds kort weet hoe belangrijk het is om op die leeftijd te horen. Hem bij zijn schouders pakken, in zijn ogen kijken, en zeggen: “Ik hou van jou. Jij komt er wel, hoe dan ook, en waar ‘er’ dan ook is, ik hoop dat ik er altijd voor jou mag zijn… go, go, go!“