Ik háát musicals.

Niet ’n beetje. Maar echt: hartgrondig.

Ik heb het nooit begrepen dat je – als je dan nét midden in een verhaal zit – er helemaal uitmoet om opeens naar ’n liedje te gaan luisteren. Mijn hoofd volgt het niet.

Daar komt nog bij dat ik de industrie ook nooit zo gesnapt heb. Of beter: hoe mensen er elke keer weer intrappen. Dat er dan op ’n gegeven moment een aankondiging komt dat-ie toch echt gaat stoppen. Dat je nog één maand hebt. Echt de ALLER ALLERLAATSTE voorstellingen. En dat ze dat dan rustig ’n jaar blijven herhalen, vervolgens weer 2 jaar optreden alsof er niet aan de hand is en dan wéér zo’n actie doen.

Enfin: ik zat dus gisteren in een musical.

Maar nu één waar de liedjes relevant waren én bij het concept hoorden. Kijk, dan is het een ander verhaal. Sterker nog: Het. Is. Een. Van. De. Beste. Films. Die. Ik. Ooit. Gezien. Heb.

Nu is ’t natuurlijk al knap dat je van ’n schurkenpersonage uit ’n andere beroemde serie een diepgravende psychologische thriller kunt maken, in 2019. Een verhaal waar je gewoon begrip en sympathie krijgt voor ’n totaal verknipt en geschift karakter. Net zo als ’t tergend indrukwekkend is dat je er ’n cinematografisch spektakel van weet te maken en niemand minder dan de door God gezonden Joaquin Phoenix weet te strikken.

Maar je schrijft natuurlijk helemaal filmgeschiedenis als je besluit het nóg ’n keer te te proberen. Jezelf te overklassen. Waarbij de verwachtingen natuurlijk onwerkelijk hoog zijn.

Het is gelukt.

Ik heb met ingehouden adem zitten kijken.

Het onwerkelijk knappe script. Het oog voor detail. De cameravoering. Het licht (lees: het donker). De dialogen. Het niet-gezegde.

De diepgang. De tragiek achter het personage, dat nog vele lagen meer blijkt te kunnen hebben. De aanklacht tegen ons huidige zieke tijdsgewricht met haar vluchtige roem en online massahysterie, in ’n decor dat pre–internet en prachtig jaren 70 gestyled is in een niet bestaande stad die we tóch allemaal, stuk voor stuk, kennen in ’t diepst en donkerst van onze eigen gedachten.

De empathie die je gaat voelen voor diep, diep, diep – knetterdiep in kinderzielen gebrand, geslagen of gepest ontwikkelinsgstrauma.

Dit liedje is van de beste scene die ik een acteur ooit – heel klein- zag spelen. Nee, niet spelen. Zag zíj́n.

Een laatste telefoontje, vanuit de cel. Een sigaret losjes in de hand. De liefde in ogen die nu opeens zacht zijn, in plaats van haat en niet-begrepen-worden te spuwen. De stem die een antwoordapparaat inspreekt, nee: inzingt.

“…If you go away on this sunny day
Then you might as well take the sun away…”

De ongelofelijke pijn.
De ongelofelijke eenzaamheid.
De ongelofelijke leegte.

En het Ongelofelijk Onvervulde Verlangen.

-.-
Ik.
Geloofde.
Het.
-.-

Net zoals ik geloof dat Lady Gaga volgend jaar naast ‘m staat, op dat podium, met óók een Oscar.

Ga ‘m zien. In de bios. Vóórdat-ie weg is.

—

Deze blogpost verscheen voor het eerst op 5 oktober 2024 op Linkedin.