Een paar jaar geleden werkte ik voor ’n mediabedrijf. Het was ’n grote regionale omroep en uit respect voor de mensen op de werkvloer daar, noem ik de naam niet. Het kunnen er 12 zijn, leg zelf ’t puzzeltje maar.

We waren daar bezig met ’n herpositionering. Nieuwe directie, nieuwe bezems – je kent dat wel.

Nu ga ik vóórdat ik voor iets of iemand aan de slag ga, altijd ’n paar dagen stage lopen bij zo’n potentiële klant. Ik kan namelijk wel allerlei documenten, rapporten en stapels PowerPoints door gaan lopen – nergens krijg je meer en betere informatie dan tussen de mensen die ’t elke dag maar weer moeten doen. Die met hun poten in de klei staan. De rommel opruimen die door allerlei politieke belangen in vergaderkamers ontstaat door gezaag aan stoelpoten, ego’s, eilandjes, lobbyclubjes en begrotingsperikelen.

Ik was al verbaasd hoe ‘nieuws’ daar werd gemaakt. Of beoordeeld, op nieuwswaarde. De redactievergaderingen waren memorabel, en dat woord gebruik ik allerminst in positieve zin. Mijn bek viel open. Alles voor de clicks. Geen enkel moreel kompas, geen enkel ethisch besef, geen enkele belangstelling voor slachtoffers, context of achtergronden. Weerzinwekkend.

Ergens in dat proces waren er vier kinderen die zich met lachgas al joy-rijdend doodreden in die provincie. Pubers nog, niet eens oud genoeg voor ’n rijbewijs. Op zaterdagochtend vroeg allemaal morsdood.

Er kwam ’n filmpje online waarbij de stiefvader van een van de jongens geïnterviewd werd vlakbij ’t net ontdekte autowrak. De man was helemaal in shock en feitelijk niet in staat voor de camera’s te verschijnen. Toch zag je handen van journalisten in beeld, met microfoons met daarop de merknaam van alle interviewende media. Uit één van die handen stak zelfs respectloos en achteloos ’n brandende sigaret.

Woest was ik. Zoveel smakeloosheid. Zoveel gebrek aan empathie. Zo weinig besef van menselijkheid, grenzen, sociale verhoudingen en ’t bereik en de invloed van je platform.

Nee, alles voor de clicks.

Ik schreef er ’n stukje over, in niet mis te verstand bewoordingen en was nog zo netjes mijn klant niet bij naam te noemen. Ik werd op ’t matje geroepen, en ze wilden de klus teruggeven.

Dan heb je aan mij ’n goeie. Ik laat me niet censureren, niet door ’n klant en al helemaal niet door so called journalisten. En ik heb best goeie contracten, huisregels en Algemene Voorwaarden. Ze moesten dus betalen. Het volle pond.

Gisteravond zag ik ’n vergelijkbaar filmpje. Van ’n man in Italie die zijn moeder heeft gedood. De ranzigheid weer van die journalisten, de afschuw en de woede die het bij me oproept. Wat ’n naar volk. Ik deel het filmpje niet, alleen een screenshot. Jullie kunnen ’t zelf opzoeken. Als je wilt.

Maar man, man, man. In wat voor wereld leven we? Dit gebrek aan beroepseer? Zo’n man moet je tegen zichzelf in bescherming nemen. Niet de wereld inslingeren voor meer clicks.

Voor – uiteindelijk – adverteerders.

—

—

Deze blogpost verscheen voor het eerst op 26 juli september op Linkedin.