Geen hashtags, geen in symbolen veranderde Eiffeltorens.
Geen aangepaste profielfoto, geen tegeltjeswijsheden, geen tegendraadse meningen ook – vandaag.
En ik ga ook niet reageren op kortzichtige teksten over grenzen die dicht moeten. Hoewel ik me bijna liet verleiden, vanochtend.
Gelukkig hield ik me in, en liet het bij de observatie dat populisme leidt tot hetzelfde extremisme dat Parijs gisteren trof.
Nee, ik ‘stuur’ geen liefde via Facebook naar slachtoffers en nabestaanden – één omdat het niet werkt, en twee omdat die mensen nu wel iets anders aan hun hoofd hebben.
Ook: geen oproepen tot verdraagzaamheid, lief zijn voor een ander of voor elkaar de wereld een beetje beter maken. En nee, ook geen dramatische bespiegelingen over hoe vaak ik daar zelf liep, juist in die buurt van de stad van de liefde, en wat een geluk ik heb dat ik er juist dit weekend niet was.
Allemaal zo makkelijk, van achter dat scherm. Waarop ik ook geen fotoseries ga delen die vooraf waarschuwen voor de schok als je doorklikt.
Ja, ik vind het vreselijk. Voor hen, voor ons, voor iedereen.
Maar verder pak ik de draad op, ga weer door. Met druppels op gloeiende platen. Angst? Waarvoor?
Het enige dat we kunnen doen, is doorgaan met ademhalen.
In je kleine omgeving proberen het verschil te maken.
Af en toe mensen proberen op andere gedachten te brengen, of ze in elk geval een ander perspectief aan te reiken. Of een simpele ‘tool’, waarmee we in elk geval op kleine schaal iets relevants kunnen doen.
En verder? Vooral veel sportwedstrijden blijven bezoeken.
Naar restaurants blijven gaan, naar cafés, naar optredens in concertzalen. Naar Parijs blijven gaan. Of Londen, Berlijn, voor mijn part Amsterdam.
Blijven drinken, spelen, genieten, proosten op de liefde, je laven aan de kunst.
Dat laten we ons niet afnemen door angst, door haat.
Althans: ik niet.