Het is 2 september 2025.
De liminale tijd valt me zwaar.
Voor mezelf. En voor de wereld.
Terwijl wat eens mijn beste vriend was ligt te vechten voor zijn leven, word ik om 20:07 ’s avonds in de keuken gewezen op dit verhaal wat ik ooit schreef. Waarin ik iets beloofde aan mijn andere beste vriend. Die al een tijdje dood is, trouwens.
Ik kwam die belofte tot nu toe niet na en daarmee liet ik vooral mezelf in de steek. Het is mooi geweest: vanochtend presenteerde ik mijn laatste campagne. Niet eens meer op mijn tandvlees, maar tot op het kaakbot. Ik kan niet meer, ik wil niet meer. Meedoen aan de toneelstukjes in bedrijven en organisaties die intrinsiek niet kloppen. Meedraaien in een systeem waarvoor ik eigenlijk bedoeld ben dat te veranderen, te verbeteren, te hacken. Ik heb écht betere dingen te doen dan spelletjes spelen.
Natuurlijk blijf ik ideeën bedenken waarvan iedereen zich afvraagt waarom niemand er eerder opkwam. Natuurlijk kan ik niet anders dan – anders bedraad – naar communicatiestrategie en creatie kijken. Natuurlijk blijf ik me druk maken om de wereld die ziek is, en proberen die beter te maken. Het liefst met ondernemers en ondernemende mensen. Dat zit nu eenmaal in mijn genen. Je bent wat je bent. Je doet wat je nu eenmaal niet laten kunt. Daarnaast: de schoorsteen moet ook roken.
Maar nu ga ik mezelf eerst even heruitvinden. Antifragiel worden.
Deze website keert wel een keer terug, in een heel andere vorm. Die beter bij de mij van nu past.
Iets met een Phoenix. En as. Of een hydra (enter: Taleb). Ik heb die kans nu namelijk (nog). Misschien moest ik ‘m eens pakken. Verder ben ik niet van drama (😅), maar ik vermoed dat het ‘iets’ met (meer) schrijven gaat zijn.
Voor mezelf. En hopelijk voor de rest van de wereld.
(ondertussen: 0683699221 – ik bel niet, maar app wel. En oh ja: herbertvanhoogdalem@me.com, natuurlijk)